ποτέ δεν ήταν αρκετές για να μας κάψουν
ήταν μονάχα της βραδιάς ένα σεργιάνι
κι όσοι χορέψανε κι αυτοί θα σε ξεχάσουν
έτσι αποφάσισε ο καθένας δίχως σκέψη
να πάρει σπίτι την δική του τη φωτιά
τα παραμύθια του και ό τι άλλο αντέξει
ίσως και κάποιου λατρεμένου τη ματιά
μάταια έψαξα τα μάτια σου για να`βρω
είχε αρχίσει ν`αχνοφέγγει η αυγή
κι όπως ξεπρόβαλε το φως, από το μαύρο
είπα να πάρω μερτικό και όπου βγει
πήρα λοιπόν μέσ`του μυαλού μου το αδράχτι
κάτι τραγούδια όλο καημό του 'Ακη Πάνου
ένα γραμμόφωνο που γέρασε από άχτι
και στην καρδιά μου τις “φωτιές” του Μητροπάνου..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου