όταν μένει το σπίτι ορφανό στο σκοτάδι
όταν είναι που λέμε η εβδομάς των ψυχών
χαλαρώνουν τα πάντα σαν ουράνιο σημάδι
και αρχίζει με τέμπο ο χορός των νεκρών
και το βαλς της βραδιάς το ανοίγει ο πατέρας
με του Στράους μελωδία και στροβίλισμα αργό
σα να θέλει να κλέψει την καρδιά της μητέρας
και μετά το γυρίζει σε ταγκό φλογερό
πόσο θα`θελα αλήθεια να τους βλέπω για πάντα
να χορεύουν σμιχτά αγκαλιά στο σαλόνι
και να σπάει τη μύτη μια θεσπέσια λεβάντα
που την ξόδευα όλη για να μη νιώθω μόνη
ο χορός των ψυχών και εσύ πιο κοντά του
το γλυκό κουταλιού, ο μπαρόκ καναπές
ήρθες κι έφυγες πάλι περιστέρα δικιά του
σ`αγαπώ στα όνειρα μου σε ζητώ στις σκιές..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου