σκεφτόμουνα πως έφυγαν τα χρόνια
κι ανάβω ένα κερί στην αντοχή
ζυμώθηκαν κουβέντες από ανία
μαζί με φλυτζανάκια γυρισμένα
κι εγώ στο κατακάθι μ`αγωνία
να πνίγω ένα βλέμμα να`βρω εσένα
ανθρώπινες φιγούρες στα μπαλκόνια
τα πάθη μια βροχή πως να ξεπλύνει
δε θέλω κανενός σας τη συμπόνια
ξοδεύω μοναξιά απ`τη ναφθαλίνη
κι εκεί στα ξεφτισμένα τα μπαλκόνια
που ξεψυχάει η βροχή όταν τ`αγγίζει
εκεί σε ξέχασα, μαζί με δυο μπαλόνια
κι ένα γιατί, που την καρδιά ραγίζει..
εξαιρετική η επιλογή της εικόνας, ευχαριστώ «!»
ΑπάντησηΔιαγραφή