« π έ ν θ ι μ ο »

στα χέρια του ξεψύχησε το απόγεμα της Τρίτης
-ήθελε να`ναι καθαρό το άψυχο κορμί της-

το πρώτο που της πέταξε, τα ρούχα του θανάτου
με δάκρυα της έτριψε τα χέρια, και εκείνα,
μια από δω, μια από κει, σαν τα ξερά κλωνάρια
να τον αδράξουν πήγαιναν, μα έχαναν το δρόμο

βασιλικό πήρε μετά κι απόθεσε στα στήθια
σ`αυτά που μέσα φώλιαζε αγάπη για εκείνον
σ`αυτά που μέσα έκρυβε συχνά το πρόσωπο του
σ`αυτά που λαίμαργα έκλεβε την ηδονή απ`τον πόθο

ύστερα μ`άφθονο νερό, τα πόδια, την λεκάνη
και την φωλιά που άλλοτε μέσα της βυθιζόταν
να βρει γαλήνη, ζεστασιά, τον έρωτα ν`αρμέξει

πήρε κατόπιν το καλό φουστάνι απ`τη ντουλάπα
και βάλθηκε ο δύστυχος μόνος να το περάσει
μα πόσο δυσκολεύτηκε από ανυπάκουα μέλη

την έντυσε, την στόλισε, της σταύρωσε τα χέρια
κι αφού την καλοετοίμασε, την φίλησε στο στόμα

«στον ύστατο χαιρετισμό, πρέπει να είσαι μόνος»

..κοντά πενήντα, σκέφτηκε και άνοιξε την πόρτα..