« περί ηλικίας κυρίως »

αυτή είναι η αλήθεια..

παίζουν οι άνθρωποι με τα χρόνια, μονίμως των άλλων
λες και αυτοί δεν μεγαλώνουν ποτέ !
έχουν πάντα την «διακριτική περιέργεια» να ρωτούν
την ηλικία των συνανθρώπων τους
- θαρρείς και μένει στάσιμη η δική τους -
και όταν τους πάρει κι αυτούς η μπάλα,
αρχίζουν τα γνωστά ανάλατα, του τύπου, «είμαι όσο φαίνομαι»
ή τα περί συναισθηματικής ηλικίας και τα ρέστα

όχι φίλοι μου, μην αυταπατάστε, όλοι μεγαλώνουμε
κανέναν δεν τον αφορά η ηλικία του άλλου
που αν το γνώριζε κι αυτή, σαν έννοια, θα είχε βγει εκτός εαυτού !

κρύβουμε τα χρόνια μας, γιατί άραγε ; δικά μας είναι..
προσθέτουμε χρόνια στον άλλο, θα κερδίσουμε κάτι ;
μια κακοήθεια μένει, παντρεμένη με μικροψυχιά
μια χαιρεκακία, για το που γερνά ο άλλος,
ενώ εμάς τάχατες, ο χρόνος μας αφήνει ανέγγιχτους

«εκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ  που είμαι θα`ρθεις», λέμε

μόνο που το τώρα, δεν το ενδιαφέρει που ήσουν
και πότε θα βρεθεί στο δικό σου παρόν
το τώρα, μαστίζεται από την παράνοια της νιότης !

«να`ταν τα νιάτα δυο φορές, τα γηρατειά καμία»

φεύγουν, πετάνε σαν πουλιά και άπιαστα λογιούνται
αυτό, είναι και το μόνο σωστό της υπόθεσης

γιατί κατά τ`άλλα

η ηλικία του καθενός είναι δική του
μόνιμο σημείο αναφοράς του
σημάδι και λιμάνι του

υγεία να υπάρχει και καλή καρδιά..