Κυριακή 24 Αυγούστου 2014

« α κ ο ρ ν τ ε ό ν »

το τι σήμαινε για κείνη ''ακορντεόν''
κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί

την καθήλωνε, την άδειαζε, την γέμιζε
την ταξίδευε, της έκανε έρωτα
προ παντός της έκανε έρωτα, παράφορο,
δυνατό έρωτα, σαν τη συντέλεια του κόσμου

μονάχα ένα ακορντεόν ήταν ικανό
να διεισδύσει και στον τελευταίο πόρο
του κορμιού, να της δαμάσει το μυαλό
να την εξοντώσει με πάθος και λαγνεία

μα όταν την έπιανε κείνο το παράπονο
τα δάκρυα έτρεχαν κι αυτά με το ρυθμό του
κείνο το κλάμα το βουβό, το διχασμένο

κλάμα σαν απολογισμό, σπονδή στη μελωδία..

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου