χτες το βράδυ μια
λατέρνα κι ένα όνειρο
και στεντόρεια η
φωνή του λατερνιάρη
σε σεντούκι της ζωής
μου το υπόλοιπο
ξεγελάω τον καιρό
τον φουκαριάρη
με σκηνές από
ταινίες μου ασπρόμαυρες
σε καρέ καρέ
γονάτισαν τα χρόνια
θεατρίνοι που περάσαν
και χαθήκανε
στην ανάμνηση
γυρεύουν τη συμπόνια
γάμο κάνουν στο
κουτί χαμένα κέρματα
η παλάμη υποφέρει
στο να δώσει
σπαρταρά η
ευαισθησία μέσ`τα ψέμματα
όταν είναι η λογική
να ασημώσει
κι εγώ στέκομαι
χαμένη μέσα στ`όνειρο
στη στεντόρεια φωνή
του λατερνιάρη
και ρεμβάζω στης
καρδιάς μου το φιλότιμο
προσκυνώντας ένα
χρόνο κατεργάρη..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου