τώρα που έφυγα
μακριά, μπορώ να μιλήσω
για την "φυλακή
με τις πιτζάμες"
να πετώ ελεύθερη,
από πτέρυγα σε πτέρυγα
να γεμίζω την θαλάμη
μου, με την νοσηρότητα των θαλάμων
όπου κυριαρχεί
μόνιμα η ερώτηση, "πότε θα φύγω" ;
να ψάχνω να`βρω την
καρδιά μου σε υπερήχους
να μ`ερωτεύομαι
ξανά, μέσα από μαγνητικές, στεφανιογραφίες
να τινάζω από το
άσπρο μου νυχτικό την απόγνωση
με καρφωμένη στο
πέτο, ερωτηματικό-μπουτονιέρα
"άραγε θα την
βγάλω καθαρή" ;
πόσο λατρεύω να
χάνομαι μέσα σε διαδρόμους
όπου σύγχρονοι
κατασκευαστές
συναγωνίζονται με
μαεστρία τον Δαίδαλο
κι εκείνες τις
σιωπές της εντατικής
-με την μοναδικότητα
στην καλωδίωση των δρώμενων-
τις απόλυτες σιωπές,
που`ξομολογούν τις καρδιές
σε πεπαλιωμένα
μόνιτορ..
Θεέ μου, ω Θεέ μου..
'Ιλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις
ἡμῶν..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου