πάλι μια δάφνη
μάδησα να κρύψω τα φιλιά σου
ένα δεντρί το
γύμνωσα, σκέπασα την αγάπη
δεν είσαι πια
χαμόγελο να μπω στην αγκαλιά σου
είσαι η ελπίδα που
πονά, μα πάλι σιγολάμπει
αετέ μου που
σκοτώθηκες από αδελφού το χέρι
που σου`κοψαν τον
πόθο σου στης νιότης το στρατί
προσμένω το
φθινόπωρο να λάμψεις σαν αστέρι
να`ρθεις βροχή
περαστική που φέρνει η αστραπή
κάθε χρονιά που
καρτερώ, χάνεται στους χειμώνες
κι ένας Νοέμβρης
σκυθρωπός σου στέλνει τη θωριά του
δεν φτάνουν παλικάρι
μου δάφνες και ανεμώνες
ούτε το αίμα του
ενός, για ν`αντρωθεί η σκιά του..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου