ποίημα ή γυναίκα ;..
αργά μου
γνωστοποίησαν το θάνατό μου..
τότε έγινα ποίημα
ουράνιο
ποίημα σύννεφο, ψηλά
για ν' αγναντεύω
ή ένα ποίημα σαν
φωτιά, να καίω Παραδείσους..
μα ποιος με ξέρει,
ποιος θα με διαβάσει ;..
γι' αυτό, όταν βρέχει,
γίνομαι σταγόνα θαρραλέα
ίδια τσιγγάνα που
ζητά να βρει το ριζικό της
και λέω θα ζήσω..
μα ξεχνώ πως είμαι
οπτασία..
ιδέα, που στέρφα
έμεινε μέσα στη φαντασία..
έτσι γελώ τους
ουρανούς και ντύνομαι γυναίκα..
αφήνω ξέπλεκα μαλλιά
να χύνονται στον 'Αδη
αφήνω και τη γύμνια
μου στον κάθε διψασμένο
να πίνει να
δροσίζεται και να με συγχωρνάει..
όσο για`κείνο το
φιλί
πάντα θα στο
χρωστάω..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου