« αμφίβολο μα
διάφανο »
χρόνια τον
περιέφεραν σε ένα καροτσάκι
έβγαζε ασπροπρόσωπη
όλη την οικογένεια
τον πήγαιναν, τον
έφερναν μ`επίσημο σακάκι
και πίσω απ`τα
παράσημα, χαμόγελο μ`ευγένεια
αγόρασαν και γιωταχί
-δυο τρεις φορές τ`αλλάξαν-
να`χει ο γιος
δικαίωμα, να βγαίνει λίγο χλίδα
μ`αν πρόσεχες την
όψη του, τις πίκρες που αράξαν
θα`βλεπες στο κολάρο
του να τον επνίγει η «λίγδα»
όμως, στα εισιτήρια,
στα θέατρα, στα μπάνια
είχαν τα ελευθέρας
τους, εφάνταζαν σπουδαίοι
και σαν τον
κουβαλούσανε με δήθεν περηφάνια
αν κοίταζες λίγο
κλεφτά, τον έπιανες να κλαίει
πως να μπορέσεις,
πες μου πως, τα μάτια να γελάσεις
να σταματήσεις, πες
μου πως, εκείνο το παράπονο
που περιφέρουν
ατελώς πάντα στις παρελάσεις
μαζί με ένα
παρελθόν, αμφίβολο, μα διάφανο..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου