σκληρύναν τα
κόκκινα, γίναν μπορντό
κι εγώ της ζωής μου
τις ώρες φορώ
σε φιάσκου γιορτή να
ντυθώ αρλεκίνος
με μάσκα κακιά, σα
να είμαι εκείνος
ν`ανοίξω κρασί να
μεθύσω άσπρο πάτο
εγώ κι ο θυμός σε
ταξίδι φευγάτο
αυτόν εραστή να
κοιτώ μέσ`τα μάτια
μετά το ταγκό, θα
τον κάνω κομμάτια
κι αν κλαίει η μέρα
για μένα που χάλασα
το ξέρουν τα κύματα
κι όλη η θάλασσα
κι αν είν`ερωτόλογα
κι αυτά ανορθόγραφα
πονούσε το γράμμα
την ώρα που το`γραφα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου