στο περβάζι της
γερμένη
και αναμνήσεις
σωρηδόν
πάντα επίσημα
ντυμένη
με σατέν κομπινεζόν
χρώμα μαύρο, όλα
μαύρα
κι από μέσα η ψυχή
σ`όλους έστελνε μια
αύρα
και σ`αυτήν, μια
αντοχή
είχε κλείσει τα
καμπόσα
μυστικά, πάση θυσία
κι όταν την ρωτούσαν
πόσα
την βαρούσε αμνησία
μα όταν σφάλιζε τα
στόρια
έφτυνε υπομονή
και ποθούσε τα
μαστόρια
στο απέναντι γιαπί
έτσι πάντα στον
καθρέφτη
συντροφιά για να
χαρεί
εξασφάλιζε τον
“ψεύτη”
για να κάνει ό τι
μπορεί
και κατέβαζε με
σκέρτσο
την φθαρμένη την
τιράντα
κοροιδεύοντας τον
“τέρτσο”
σαν κρατούσε την
αβάντα
την αβάντα, το
φινάλε
του μυαλού τις
ενοχές
και το σάλτο το μορτάλε
στου κορμιού τις αντοχές..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου