« ε ξ ά ρ τ η σ η »

« ε ξ ά ρ τ η σ η »

αν αποτολμούσα διήγημα να γράψω

όλη την ζωή μου, θα ήσουνα εσύ

κι αν μέσα σε ρίμες θέλω να σπαράξω

πάλι μπερδεμένος θα ήσουνα εσύ

ένα άλλο σώμα πως με κουμαντάρει

δένει την ψυχή μου από πετονιά

μ`έχει κυριέψει, σκλάβα μ`έχει πάρει

πέθαναν τα νιάτα, μα όχι η πεθυμιά

δεν είναι ο πόθος το αντιστάθμισμα μου

είναι ένα βλέμμα όλο ουρανό

όχι μπλε καθάριο, μα το άθροισμα μου

σ`όλα μου τα θέλω και τα σ`αγαπώ

δεν είναι το πάθος που με συνεπαίρνει

είναι που επιλέγω για να μοιραστώ

μια φωνή, δυο λόγια, να με παρασέρνει

μέσα στον γκρεμό της να εξαγνιστώ

αν αποτολμούσα νύχτες για να γράψω

όλες μου οι νύχτες, θα ήσουνα εσύ

κι αν μέσα σε ρίμες μια ζωή να κάψω

θα`ριχνα στις φλόγες μια ζωή μισή..