« του αυτόχειρα »

« του αυτόχειρα »

σπίτι εγώ ποτέ δεν θα`χω μήτε στρώμα και κρεβάτι

δεν θα έχω ούτε σκύλο να μου κάνει μαργιολιές

πολυτέλειες δεν θα`χω να τους μπαίνω εις το μάτι

μοναχά ένα παγκάκι και τρεις γόπες από χτες

μα κι αυτό δεν μου ανήκει, μια και είν`της πολιτείας

και σαν μέλος της οφείλω κάθε τι να σεβαστώ

πως το τίμημα που αρμόζει, είναι απόρροια αλητείας

και καλά θα κάνω φίλε για να πάω να σκοτωθώ

το τι τρόπο να διαλέξω, πάλι πρόβλημα μεγάλο

να καρφώσω το βελόνι πα στο μπράτσο παστρικά;

μα κι αυτό αν αποτύχει η ζωή μου θα τελειώνει

μέσα στην απελπισία, ίσως βασανιστικά

άρα απόμεινε το δέντρο, να τα βλέπω από ψηλά !

να κουνώ τα δυο μου χέρια σαν πολιτικός με βούλα

και την γλώσσα μου να βγάζω, όταν κάποιος μου μιλά

μια κι απάντηση καμία δεν θα παίρνει, ούτε ζούλα

κι αν το θέαμα προσβάλλει κανενός αισθητική

ας με συγχωρέσουν Θεέ μου οι ευυπόληπτοι πολίτες

ένα δέντρο θ`αγκαλιάσει την ταλαίπωρη ψυχή

και το "δεύτε τελευταίον" θα το ψάλλουν οι σπουργίτες..