σκέφτομαι, πως ήταν -όταν ήταν- να ερωτεύεσαι
και περιεργάζομαι ένα αντικείμενο σπασμένο
έτσι θα ήταν σκέφτομαι και νοιώθω πως είναι μάταιο
να προσπαθώ να αισθανθώ, να υποκριθώ έρωτα
αφού, χρόνια τώρα πολλά, δεν κοιτώ και δεν βλέπω
δεν αισθάνομαι, δεν αναπνέω, δεν αιμορραγώ και
τελευταία μάλιστα, δεν ακούω..
όταν αρχίσω να μην σε βλέπω, πέθανες
όχι εγώ, εσύ..
Υπέροχο Πελαγία μου!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή