μία βελόνα, μια ζωή, ένας καμβάς να παίζει
να χύνει τα ματάκια της και να θυμάται τα στραβά
τα νεύρα, την βλαστήμια του και κάτι ματομπούκαλα
που άφηνε στο τραπέζι
σχεδόν ογδόντα ! τόλμησα δειλά να την ρωτήσω
αν έβαφες τα χείλια σου, ποιο θα`τανε το χρώμα ;
κόκκινο, μ`αποκρίθηκε, με τέτοια βεβαιότητα
κι έριξε δύο βελονιές, να κλείσει εκείνη την γωνιά
που έχασκε ακόμα
τον χάρηκες τον έρωτα, τα χάδια, το κρεβάτι του ;
όχι, ξεστόμισε ξερά, γιατί είχε νεύρα φοβερά
και όλο με φαρμάκωνε με το κακό γινάτι του
έτσι χαράμισες την ζωή, μέσα στους μουλινέδες ;
έτσι - με κοίταξε σκληρά -
"γιατί κάποιοι είναι τυχεροί και ζουν μέσα στους κήπους τους
ενώ κάποιοι άλλοι φτιάχνουνε, στο κέντημα μπαχτσέδες"
"χαρισμένο στην κυρά Δήμητρα"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου