« π α ζ ά ρ ε μ α »

« π α ζ ά ρ ε μ α »

γωνιές παντού αφιλόξενες, έχει αυτός ο δρόμος
και αγκαλιές μελαχρινές που ξέρουν από χάδια
κι όσο σφιχτές οι αγκαλιές, τόσο τα χέρια άδεια
μια κι είναι απαράβατος κάθε νυχτιάς ο νόμος

γλιστράει τόσο εύκολα στο δέρμα η παλάμη
και οι μηροί ακάλυπτοι, τρέμουνε απ`το κρύο
πόσο άδικη είναι η ζωή κι άγρια σαν θηρίο
σ`έχει στριμώξει ασφυκτικά, σαν σφαίρα σε θαλάμη

κι όμως, το μεροκάματο πρέπει να βγει, το χρέος,
γι αυτόν που τάχα ξόδεψε λεφτά, να πάρεις μπότες
κι εσύ με τσάντα πλαστική, τίγκα από τις καπότες
λες, "ούτε ο πρώτος θα`ναι αυτός, ούτε ο τελευταίος"

σκληρές γωνιές, παζάρεμα στης νύχτας το παιχνίδι
κι η μέρα στέκει αλώβητη, σ`ετούτη την κατάντια
έτσι βρυχάται κι ο νταβάς, "είδαμε τα καζάντια"
και ρίχνει μιαν ανάστροφη, με στάμπα δαχτυλίδι

..πάλι θαρρώ σκοτείνιασε, πάει να πλαγιάσει η μέρα
κι η νύχτα αφέντρα στα κορμιά, θέλει να ξεδιψάσει
γι αυτό τους πίνει την χαρά, πίνει για να χορτάσει

των πονεμένων τον λυγμό, που τον φοράνε βέρα..