από μικρός λαχτάριζες να βάλεις και καπέλο
για να φαντάζεις Κύριος με κάπα κεφαλαίο
όμως η τύχη τα`φερε στραβά κι αυτό το θέλω
πετάχτηκε στον κάλαθο, μια κι ήτανε μοιραίο
και πήρες μια ρεπούμπλικα - μιλάμε για το τότε -
με μια γυαλάδα σατινέ και χρώμα σαν του πούρου
πόζες χιλιάδες έπαιρνες, λες κι ήσουν ο Καπότε
κι άλλοτε ύφος παγερό, ωσάν αυτό του Κούρου
ώσπου αλλάξαν οι καιροί, ήρθαν δίσεκτα χρόνια
μπατίρης εκατάντησες με φθίνουσα πορεία
πέρασαν όλα τα καλά και ήρθανε τα χιόνια
μα πάντοτε στο πρόσωπο, πλανιόταν η απορία
πως άστεγος προέκυψες ; με πρόσβαση στα πάρκα
και η έπαρση που είχες χτες, πάγωσε σαν μια μάσκα
όσο για την ρεπούμπλικα, με την χλιδάτη μάρκα,
σε παλιατζή την πούλησες κι αγόρασες τραγιάσκα
"γιατί η φρικτή συνήθεια κι αυτό το κούφιο θέλω
ξεχάσανε τον άνθρωπο κι εστιάσαν στο καπέλο"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου