«
είναι αργά »
στην
Άνω Πόλη έκαψα τα εφηβικά μου χρόνια
γυρνώντας
μ`έναν έρωτα όλες τις γειτονιές
θυμάμαι
που ξεχείλιζαν γαζίες τα μπαλκόνια
και
τα πετροχελίδονα σχεδίαζαν φωλιές
σήμερα
απ`το μπαλκόνι μου την βλέπω χιονισμένη
γονάτισε
η ανάμνηση, μεγάλωσα κι εγώ
ρυτίδες
είν`τα χρόνια μου και η καρδιά καμμένη
κι
είναι το χρώμα του χιονιού σαν μαύρο ανοιχτό
τα
βήματα μου τρέμουνε στο "αργά" να σε ξανάβρω
ίσως
με κούρασε η ζωή, μα η καρδιά ζητά
ένα
καράβι των ευχών, που σκόνταψε σε κάβο
και
σαν σκυλί αδέσποτο κλαίει και αλυχτά
κι
εγώ μετρώ Χριστούγεννα να ξαναρθούν σε μένα
να
καβαλήσω τ`όνειρο σαν τρελαμένο άτι
κι
εσύ ψάχνεις στις ρίμες μου κάτω απ`τα καμμένα
να
ξαναζήσεις τ`όνειρο -το όνειρο που ακύρωσες-
σαν
μια οφθαλμαπάτη..
Υπέροχο Πελαγία μου!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜού 'φερε ασυναίσθητα στο νου,
ΑπάντησηΔιαγραφήτο χειμώνα του '63, πού 'χαν κλείσει
τα σχολεία μια βδομάδα...
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΤΑΤΟ....!