« το κορόιδο »

« το κορόιδο »

Πάτησε στην ανάγκη της να έχει δίπλα άντρα

αυτός ρεμάλι ξακουστό, από την Πέρα Βρύση

λίγοι απομείναν στο χωριό, ποιος νύφη θα την ντύσει;

μ`αυτή, κρέμες πασάλειβε και γυάλιζε σαν ζάντα

Σκουντούσαν οι νοικοκυρές, το μπράτσο η μια της άλλης

σαν πήγαινε στον φούρναρη να πάρει τα ψωμιά

και όλο της πιανότανε θαρρείς η νεφραμιά

και μονομιάς εκούτσαινε, το`λεγε κι ο φουρνάρης

Στο σπίτι όταν γύριζε, λουσμένη στον ιδρώτα

μαραζωμένη σκέφτονταν, "πρέπει να παντρευτώ"

και καθώς λέει ο λαός, φαίνεται ήταν γραφτό

φορτώθηκε τον άχρηστο, ν`αλλάξει λίγο η ρότα

Σε χρόνο δίσεκτο λοιπόν, της πούλησε το βιος της

κι αυτή τον ακολούθησε, αμνός επί σφαγή

δεν άφηνε τα λόγια του να πέσουν καταγή

μιας και τον εκαμάρωνε, "ο άντρας ο δικός της"

Ώσπου κάποιο απόγεμα, την άφησε μονάχη

να πάει κάπου, είχε δουλειά, της είπε θα γυρίσει

κι αυτή, πάλι απότιστη, μια κι έχασε την βρύση

παραμιλάει και βλαστημά,"που κακό χρόνο να`χει"

Πέταξε και τα στέφανα στην θάλασσα μια μέρα

μα ούτε αυτή τα δέχτηκε, τα ξέβρασε το κύμα

κι έτσι όταν ρωτήθηκε, τους λέει "μα το κρίμα,

εγώ τιμώ τον κύρη μου" και μόστραρε την βέρα..