« Δ ε κ α ν ί κ ι »
Στον ύπνο
μ`αναφιλητά και σκόντο στην συνείδηση
μόνο εκεί τον
έπαιρνε να τον εξοστρακίζει
αυτό τον δεύτερο
εαυτό, μαράζι και καημό
μια καταδίκη
ζητιανιά, που πια δεν την ορίζει
Οι νύχτες του
ατέρμονες της μέρας υπηρέτες
να υποφέρει στωικά
ώρες τον "πυρετό" του
και του μυαλού οι
διαστροφές να κάνουν πιρουέτες
επιμελώς να
ξεγλιστρούν από το άλλο εγώ του
Έπαιρνε τότε στα
σκυφτά, σοκάκι που τελειώνει
εκεί που απρόσμενα
κινά ν`ανοίγει ένα φευγιό
και μάταια αρνιότανε
αυτό που τον πληγώνει
γιατί στα στήθια του
βαθιά μεγάλωνε θεριό
Διέγραψε και στην
καρδιά -σα να τον`χε προδώσει-
το χτες, που στάθηκε
σιμά, στην τρέλα δεκανίκι
κι αν πάνω στον
εγωισμό το έχει μετανοιώσει
πάντα θα ψάχνει να
ζητά το άλλο του μανίκι..
