" μ ν η μ ό σ υ ν ο "
Ψυχρές, στυφές κι απόκοσμες
κουβέντες όλο πίκα
πίνουν με ολίγη τον καφέ
κινήσεις μετρημένες
σιάζουν συχνά την τσάκιση
στην φούστα μπερδεμένες
άλλο δεν έμεινε χαρά
πίκρα και μόνο πίκρα
Είναι που μείναν μοναχές
φταίει κι η ηλικία
λίγο πολύ μεγάλωσαν
πάτησαν τα εξήντα
μα στο να φτιάχνουν κόλλυβα
δείχνουν την μαεστρία
και ξεστομίζουν εύκολα
από καμιά κακία
Εκεί ακριβώς τις πέτυχα
στου Ευτύχου τα σαράντα
πρώτος τη τάξει στο χωριό
κι από τους βασταγμένους
τώρα συγκαταλέγεται
μες τους συγχωρεμένους
τον γράψανε στο μέτρημα
σαν μείον ένα άντρα
Πολλές οι χήρες, χάζεψαν
να πλένουν ποτηράκια
θαρρούν μαζί με το κονιάκ
ξεπλένουν την ζωή τους
το νόημα που χάθηκε
το βρίσκουν μεταξύ τους
έτσι ξορκίζουν τον καιρό
μαζί και τα φαρμάκια..
