"μια από τα ίδια" ( Ιούλης 2009 - Νοέμβρης 2019 )

"μια από τα ίδια"

( Ιούλης 2009 - Νοέμβρης 2019 )

Παν`περίπατο οι Zippo

παν`στο τζάμπα κι οι Ντιπόν

κλείσανε τα εργοστάσια

το τσιγάρο “γράφει” απόν

Ξαφανίστηκαν οι Ronson

καταργήθηκαν οι Bic

στην καλή την κοινωνία

έμεινε μόνο το “μπρικ”

ασφυκτιούν οι χαρτοπαίχτες

όταν παίζουνε “μπιρίμπα”

και πληρώνουν όσο όσο

να φουμάρουνε “Κοχίμπα”

Αντικαπνιστές χορεύουν

μια ζωή νομοταγείς

“έβρεξε” επί τέλους νόμος

και γι αυτούς, επί της γης

Τα`χουν πάρει στο κρανίο

όλοι οι μαγαζατόροι

που τον βλέπουν τον πελάτη

με τα κιάλια, σαν βαπόρι

Θα μπουκάρει η αστυνομία

ντάλα μέρα μεσημέρι

κι όταν βρίσκει “φουμαδόρους”

θα τους κόβει και το χέρι

Καταγγέλλονται οι πίπες

στο έντεκα σαράντα δύο

κι αδικοπιπωμένοι,

τοίχο πάνε, δύο δύο

Βρε δε κόβουνε τα χέρια

τα δικά τους λέω γω

που θ`αρχίσουν τα χαράτσια

λες και βγάλανε λαγό

Κάποτε, πριν δυο αιώνες

ζούλα ψάχναν για μαυράκι

σήμερα όλες οι ζούλες

θα`ν για κανά τσιγαράκι

Τέλος πάντων, αν θα βρείτε

λύση έξυπνη εσείς

σας την λέω, "νομιμοποιείται

επισήμως το χασίς"..

" για την Σωτηρία Λεονάρδου "

"για την Σωτηρία Λεονάρδου "

Έλα Σωτηρία, βγαίνεις

οι αγγέλοι όλοι στην πίστα

τ`όνομα σου μες την λίστα

μια που ζεις, μια που πεθαίνεις

Τι γυναίκα ! τέτοιο πάθος !

τραγουδά και όλο "δίνει"

σαν φωτιά, που σιγοψήνει

από της ψυχής το βάθος

Θα`θελα να`μουν τραγούδι

απ`τα χείλη σου να βγαίνω

να πονώ και ν`ανασαίνω

της καρδιάς σου πεταρούδι

..................

Βιάσου Σωτηρία, βγαίνεις

και η νύχτα είναι δικιά σου

τρικυμία στην καρδιά σου

μια που ζεις, μια που πεθαίνεις..

" α ψ έ ν τ ι "

" α ψ έ ν τ ι "

Δεν ξέρω αν νιώθεις μακριά, ενώ είσαι κοντά μου

δεν ξέρω αν τρέμει η σκέψη σου, ζητώντας τ`άγγιγμα μου

δεν ξέρω αν για σένανε, το μήλο είμαι του πόθου

κι αν όταν δίνω έρωτα, μόνο εγώ το νιώθω

Πες το με λόγια τόσο απλά, που θέλει η αγάπη

πες το μου μ`ένα χάδι σου, στων παρειών την άκρη

πες το σιγά, ψιθυριστά, κει που ο λοβός ριγάει

όταν ο πόθος ξεψυχά και η ψυχή πετάει

Πες το αν θέλεις άγρια, με δάγκωμα φευγάτο

η γλώσσα να παραληρεί, να ψάχνει άσπρο πάτο

πες το επί τέλους δαίμονα, αντάρτη μου κι αφέντη

χύσε με στο ποτήρι σου και πιες με σαν αψέντι..

αντικλείδι (πελαγία Σ. κουκίδου) 31-10-2013

" π ό λ ε μ ο ς "

" π ό λ ε μ ο ς "

Δεν έχει τέλος το κακό, ούτε αρχή το δάκρυ

και το μαντάτο του φονιά, τρέχει απ`άκρη σ`άκρη

συμπόνια και αισθήματα ο πόλεμος δεν έχει

κι αυτός που τονε κυνηγούν, άλλο πια δεν αντέχει

Ντροπή θε να`ναι η ζωή, σε τούτο τον πλανήτη

γιατί σαν χάνονται παιδιά, σε δείχνουν με τον δείκτη

εσένα, που δεν`μπόδισες να λάμψει η αλήθεια

μον`σκίζεις τα ιμάτια, με ψέμα μες τα στήθια

Να δω μια μέρα τι θα πεις και τι θα μολογήσεις

στην μάνα που θρηνεί παιδί και ζει με αναμνήσεις

η φρίκη και η συμφορά, κάποτε αλλάζουν ρότα

μα ό τι χάλασε, ποτέ, δεν γίνεται όπως πρώτα..

" Η αγαπητικιά "

" Η αγαπητικιά "

Είχαν περάσει δυο τρία χρόνια, από τότε που είχε πεθάνει,

όταν εκείνη, εντελώς τυχαία, έμαθε πως είχε αγαπητικιά

και όχι κάτι περιστασιακό, αλλά σχεδόν όλη του την ζωή..

Τούρκος έγινε, μια και ο μακαρίτης μοιράζονταν μαζί της

διάφορα κόλπα πονηρά, ώστε να διανθίζεται η μονοτονία

του έγγαμου βίου, αλλά και σε θέματα υγείας, του στάθηκε

παλικάρι !! Καλά, σκέφτονταν, δεν του έφταναν όλα αυτά,

ήθελε και την γκόμενα ισόβια ;; τι να πεις, άγνωστες των

ανθρώπων οι βουλές και οι επιθυμίες. Άβυσσος η ψυχή..

Στην τελική, στο χέρι της ήταν να μη κάνει παραχωρήσεις..

Αποφάσισε λοιπόν, να "κακοποιήσει" το μνήμα του

και να μην πατήσει ποτέ ξανά το πόδι της εκεί..

Λες και της έφταιγαν τα μάρμαρα, τόσο της έκοβε..

Πήρε τηλέφωνο σε μια κοινή τους φίλη και της ανακοίνωσε,

εν βρασμώ ψυχής, τι σκόπευε να κάνει, "βανδαλισμό" !!

Εκείνη την σταμάτησε, λέγοντας της, πως μετά θάνατον,

αυτή είναι που καρπώθηκε την σύνταξη του και όχι η άλλη.

Πάλι το χρήμα "καθάρισε" και απεσοβήθη η βέβηλος πράξη..

Δεν πέρασε καλά καλά χρόνος και η σύζυγος πήγε να τον βρει..

Της ήρθε πολύ βαρύ το μαντάτο και έσπευσε να το λύσει προσωπικά,

έστω κι αν χρειάστηκε να πεθάνει για πάρτη του..

" Σαν τους πικρούς καφέδες "

" Σαν τους πικρούς καφέδες "

Εις μνήμην..

Το έλιωσες το όργανο

να παίζεις αμανέδες

τόσο πικρά τα λόγια τους

σαν τους πικρούς καφέδες

Έβγαλες μεροκάματα

επάνω στην καρέκλα

μαζί με το παράπονο

κι όλοι σου λέγαν "μέγκλα"

Τα ζόρια και τα βάσανα

της φτώχιας την φοβέρα

στο όργανο τα έπαιζες

κι αυτά, νύχτα και μέρα

Σήμερα δεν υπάρχεις πια

στο τελευταίο "μπάρκο"

άδειασε η καρέκλα σου

άδειασε και το πάλκο..

************

Την φωτογραφία δανείστηκα

από τον φίλο μου Γιώργος Ατσί

Μ ο τ έ λ " Ιστορίες καθημερινής χρήσης "

Μ ο τ έ λ

" Ιστορίες καθημερινής χρήσης "

Μεγάλη ιδέα είχε για τον εαυτό του

Τάχα αυτός "μάγκας" κι άλλος κανένας

Εκείνη, έπεσε στον κεραυνοβόλο του τυφλωμένη

Παράτησε μέχρις ενός βαθμού ό τι πολύτιμο

και άρχισε να "χορεύει" στα δικά του βήματα

Στην μεγάλη πόλη χάνονται τα βήματα

Στην μεγάλη πόλη χάνονται και τα χνάρια

Χάνεται ο ίσκιος, χάνεται η χαρά η μοιρασμένη

Χάνονται σχεδόν όλα και μένει η αλόγιστη έξαψη

και μόνο αυτή !!

Δείγματα συμπεριφοράς, μάζεψε άφθονα από πάρτη του

Μια της αμολούσε το σχοινί και δυο της το μάζευε

Έφτασε ακόμα να της ζητά χρήματα, από το πενιχρό της

εισόδημα, για να πληρώνει και να φαίνεται αυτός πάντα

Την τελευταία τους φορά θα την πάρει ενθύμιο μαζί της

Όταν της ζήτησε λεφτά να πληρώσει το μοτέλ

και έβαλε τα ρέστα στην τσέπη του

Ούτε τα ρέστα από τα δικά της χρήματα δεν πήρε πίσω

Έφυγε με τα πόδια κι ακόμη τον αγαπά, αλίμονο..

" Τραγούδι του θέρους "

" Τραγούδι του θέρους "

Τραγούδα τζίτζικα μου να χαρείς

ακούραστος ρεμπέτης επί γης

εσύ ξέρεις να ζεις το καλοκαίρι

να πίνεις νέκταρ, να γλεντάς

τους φίλους όλους να κερνάς

κι ας φέρει ο χειμώνας, ό τι φέρει

Τραγούδα τζίτζικα μου τα παλιά

και σκέπασε όλα τ`άλλα τα πουλιά

αμέριμνα στου κόσμου το νυχτέρι

διάταξε τραγούδια να σου πουν

να λένε μέχρι να ξημερωθούν

κι απάνω να χαζογελά, τ`αστέρι

Τραγούδα τζίτζικα μου ως το πρωί

την θέλεις και σε θέλει η ζωή

πες κάτι για του έρωτα τα μέρη

εκεί όπου το πάθος δεν περνά

εκεί όπου κανένας δεν γερνά

και έχει όλο το χρόνο, καλοκαίρι..

προς αποδέκτες "

"προς αποδέκτες "

Ίσως έχουμε ζήσει πέραν του κανονικού και τώρα, που κι εσείς μεγαλώσατε,

έχουμε γίνει φορτικοί, όλο ελαττώματα..

Έχετε δίκιο, ο χρόνος κάνει τις φούρλες του και το "εκεί που είσαι ήμουνα",

σύντομα δίνει την θέση του στο "εδώ που είμαι θα`ρθεις", μάταια..

Αρκετά εκθέσαμε την ζωή μας, την κουράσαμε και πια δεν μας ακούει..

Μεγαλώσατε κι εσείς, δεν μας αντέχετε, όλα σας φταίνε..

Έχετε τα δικά σας προβλήματα, τις δικές σας έννοιες και σκοτούρες,

που να χωρέσουν και οι δικές μας μέσα, αδύνατον..

Κάποτε, σας πηγαίναμε στο Λούνα παρκ και σας ζαλίζαμε στην "Μπαλαρίνα",

τώρα σας ζαλίζουμε με διάφορες "παραξενιές" και έχετε δίκιο..

Ίσως να μη το καταλαβαίνουμε, μάλλον δεν το καταλαβαίνουμε, μα συμβαίνει..

Κάποτε, θα πάρετε την δική μας θέση και θα ζαλίζετε το δικό σας παιδί,

που κι αυτό θα διαμαρτύρεται μάταια..

Όχι, μη φιλοδοξείτε πως θα γίνετε καλύτεροι, ο χρόνος μπερδεύεται,

αμβλύνεται ή οξύνεται, ανάλογα και καταλήγει στο "μια από τα ίδια"..

Άτιμο πράμα ο χρόνος, φέρνει ό τι μπορείς να φανταστείς, που και ο ίδιος

δε θα μπορούσε να φανταστεί, αν ήταν προσωπικότητα..

Κι όταν ο γονιός νιώσει πως εκπλήρωσε τον προορισμό του,

όταν νιώσει πως είναι βάρος, θέλει να φύγει, οπουδήποτε, μόνο να φύγει..

" ακόνι απ`το μπαλκόνι "

" ακόνι απ`το μπαλκόνι "

Εσύ, παλιοκαιρίσιο μυαλό,

που σέρνεις απ`το χέρι αυτό τ`αγόρι, το παιδί σου

και του μιλάς ακατάπαυστα, ακατάληπτα, δεν το βλέπεις ;;

Ανήμπορο να σε αντιμετωπίσει, "από καταβολής γέννας",

κουρνιάζει πλάι σου φοβισμένο και ζητά προστασία,

άλλοτε δε, σε κοιτά σιωπηλό, σα να ρωτά,

"τι δεν έκανα πάλι σωστά, πατέρα" ;;

Πάει πια, είναι αργά για εσένα να διορθώσεις το κακό..

Ο ευνουχισμός οποιασδήποτε μορφής, δεν διορθώνεται,

π ο τ έ .-

" Θέλω να σ`αλησμονήσω "

Φωτογραφία : Vassiliki Yian

" Θέλω να σ`αλησμονήσω "

 

Τον ήθελε πάρα πολύ και απ`ότι κατάλαβε κι αυτός το ίδιο

Ο ανασταλτικός παράγων ήταν πως ανήκαν στον ίδιο κύκλο

Μικρή η πόλη, επαρχιακή και τα μυαλά ακόμα κολλημένα

Αυτό και μόνο ήταν αρκετό, για ν`αναστείλει τις "υπερβολές"

Οι άνθρωποι, σε κάποιες ηλικίες δεν αλλάζουν εύκολα

Έτσι κι αυτή, έκανε ένα βήμα μπρος και πέντε πίσω

Πως θα τον χειριζόταν ;; Κι αν άνοιγε το στόμα του αφηγούμενος

σκηνές από τις ιδιαίτερες στιγμές τους ;; Αν το ένα, αν το άλλο,

πήρε την σκέψη της από πάνω του και σιγά σιγά επέστρεψε

στην ενδιαφέρουσα ανία της μοναξιάς.. "Θα τον λησμονούσε"

Αυτός την κυνήγησε κανά μήνα περίπου, μετά έκοψε μαχαίρι

"Δεν υπήρχε νόημα", όπως εκμυστηρεύθηκε σε κοινή τους φίλη..

" Εν όψει "

" Εν όψει "

Πίσω και μπρος τα ψέματα

μας ζώνουν σαν τα φίδια

κι αν κάνει σκόντο ο καιρός

κι αν δίνει και αβάντα

αύριο, μεθαύριο θα φανεί

η χτυπημένη ζάντα

και ύστερα θα τρέχουμε

μέσα απ`τα "κεραμίδια"

Ο άνθρωπος του σήμερα

μέχρι θανάτου αντέχει

σκύβει, σηκώνεται και φτου

απ`την αρχή το πάει

αύριο, μεθαύριο θα φανεί

αν στέκει ή αν λυγάει

και αν τσουλάει η ρόδα του

η μηχανή του αν τρέχει

Τελειώσανε τα ψέματα

έτσι δεν λέμε χρόνια ;;

και πάμε γι άλλα ψέματα

πρωταθλητές ονείρων

ονείρων που δεν σώνουνε

να δούνε άλλη μέρα

αλλά συνήθως χάνονται

μέσα στην καταφρόνια..

" Στην φίλη μας Βάσω "

" Στην φίλη μας Βάσω "

χάσαμε σήμερα μια φίλη

μια ακόμη ηρωίδα, που πάλεψε

με τον καρκίνο και νικήθηκε

άφησε πίσω της παιδιά, εγγόνια

ένα ζευγάρι παντόφλες

τον αγαπημένο της σύζυγο

λίγα ζωντανά που φρόντιζε

στο πίσω μέρος της αυλής

τα λουλούδια της

ναι, τα λουλούδια που αγαπούσε

την ζωή της που λάτρευε

και που για χατίρι της, αντιστάθηκε ..

χάσαμε σήμερα μια φίλη

κι εκείνοι, έχασαν την μάνα

την "διαλεχτή" νοικοκυρά

το απάγκιο, το στήριγμα,

την ακριβή τους..

καλό ταξίδι Βάσω..

σε είδα που μου`κλεισες το μάτι..

" ο Ά ρ η ς "

" ο Ά ρ η ς "

Ο Άρης ήταν "πειρατής", μαύρος σαν το κατράμι

ολημερίς στην θάλασσα, κουμάντο στα παιχνίδια

βαριόταν κάποτε, θαρρείς, πως είχε αποκάμει

να κάνει σ`όλη την ζωή, τα ίδια και τα ίδια

Ο Άρης φιγουράριζε στο τέλος της ημέρας

με σένια την εμφάνιση και όλα του στην τρίχα

δίπλα του, πάντα μια ξανθιά, από το βόρειο σέλας

κι όποιος τον κόντραρε, ταχιά του έκοβε τον βήχα

Ο Άρης κάθε έντεκα του Αύγουστου του μήνα

γιόρταζε τα γενέθλια, με φίλους της "στιγμής"

καθότι στο επάγγελμα που έκανε ήταν φίνα,

όλα, μα οι φιλίες του, δεν ήταν της "ψυχής"

Έτσι, κανείς δεν ζήτησε τον πειρατή τον Άρη

ένα πρωί που μόνος του τα`βαλε με τον Χάρο

μπαμπέσικα κι απρόοπτα διάλεξε να τον πάρει

σαν τσάκισε το πλοίο του, σ`έναν σβησμένο φάρο

Τον Άρη, τον εντύσανε στο φέρετρο γαμπρό

να δείτε πως καμάρωνε, κορόιδευε τους πάντες

του βγήκε τόσο έξαφνα, που λες, το "τυχερό"

που γλύτωσε τα έξοδα, στέφανα και λεζάντες..

" ε π ί κ α ι ρ ο "

" ε π ί κ α ι ρ ο "

Η κυρά Στέλλα πέθανε

και πέταξε στ`αστέρια

κληρονομιά μας άφησε

δυο τρία περιστέρια

Ήταν αυτά που τάιζε

στο πίσω το μπαλκόνι

τα`χε παρέα η καψερή

για να μη νιώθει μόνη

Τώρα πετούν εδώ κι εκεί

δίχως τροφή κι αγάπη

θέση δεν έχουν πουθενά

ούτε στο πίσω ράφι

Αχ κυρά Στέλλα έφυγες

χωρίς καμιά διαθήκη

άφησες τα κοινόχρηστα

απλήρωτο το νοίκι

Στα τελευταία, νηστική

είχες μονάχα χέρια

για να ταίζεις με ψωμί

δυο τρία περιστέρια

Συνήθεια τους έγινες

κι αυτά μέσα στα χρόνια

μια και δεν βρίσκουνε τροφή

μας χέζουν τα μπαλκόνια..

" Χ α τ ί ρ ι α "

" Χ α τ ί ρ ι α "

Μια ζωή, χατίρια άλλων έκανε..

Έτσι και τώρα, μπήκε πίσω από το παραβάν, φορτωμένη χατίρια

Στην δεξιά τσέπη του γιου, στην αριστερή της κόρης

Στο μέσα του σουτιέν του συζύγου και στην τσάντα της Μαρίκας

Της Μαρίκας, της πρώτης εξαδέλφης από το ίδιο αίμα..

- Να το υποστηρίξουμε το παιδί - της τόνιζε επίμονα εκείνη, για τον γιο της

Ούτε το καρυδάκι που την τράταρε, το φχαριστήθηκε η καψερή

Στο μυαλό, ο Αλκιβιάδης της, που θα`κανε το ντεμπούτο του στην πολιτική

μπας και μελλοντικά `κονομήσει καμιά θέση στο Δημόσιο..

Το παραβάν είχε μεταμορφωθεί σε κάδο ανακύκλωσης, σκέτο χάος

Ένοιωσε ναυτία, έτοιμη να σωριαστεί - τι να σου κάνει ένα αντίδωρο -

Βιαστικά άδειασε τις τσέπες της από τα "χατίρια" συγγενών και φίλων

Καλά, την περνούσαν τόσο αφελή, για να της δίνουν σταυρωμένο ψηφοδέλτιο ;

Αναψοκοκκινισμένη για την μαμουνιά που ήδη είχε κάνει, πετάχτηκε έξω

Πλησίασε την κάλπη και έριξε μέσα τον άδειο φάκελο..

" μ ν η μ ό σ υ ν ο "

" μ ν η μ ό σ υ ν ο "

Ψυχρές, στυφές κι απόκοσμες

κουβέντες όλο πίκα

πίνουν με ολίγη τον καφέ

κινήσεις μετρημένες

σιάζουν συχνά την τσάκιση

στην φούστα μπερδεμένες

άλλο δεν έμεινε χαρά

πίκρα και μόνο πίκρα

Είναι που μείναν μοναχές

φταίει κι η ηλικία

λίγο πολύ μεγάλωσαν

πάτησαν τα εξήντα

μα στο να φτιάχνουν κόλλυβα

δείχνουν την μαεστρία

και ξεστομίζουν εύκολα

από καμιά κακία

Εκεί ακριβώς τις πέτυχα

στου Ευτύχου τα σαράντα

πρώτος τη τάξει στο χωριό

κι από τους βασταγμένους

τώρα συγκαταλέγεται

μες τους συγχωρεμένους

τον γράψανε στο μέτρημα

σαν μείον ένα άντρα

Πολλές οι χήρες, χάζεψαν

να πλένουν ποτηράκια

θαρρούν μαζί με το κονιάκ

ξεπλένουν την ζωή τους

το νόημα που χάθηκε

το βρίσκουν μεταξύ τους

έτσι ξορκίζουν τον καιρό

μαζί και τα φαρμάκια..