Σάββατο 22 Απριλίου 2017

« Μήλο, ποτέ »

« Μήλο, ποτέ »

Εκεί θα τρύπωνε
μη ρωτάτε το που
εκεί θα έσπρωχνε την γλώσσα στο φιλί
για να το νοιώσει

ποιο φιλί ;
αυτό που πάλι θα φαντασιώνονταν

..ύστερα μίλησαν γι άλλα και ξεχάστηκε

μα κάθε φορά, που γελούσε ανέμελα
κάρφωνε το βλέμμα της στα χείλη τα λεπτά
και ύπουλα διείσδυε μέσα τους να δει
αυτό που ξεχώρισε από το κομψό περίγραμμα

όλη η γοητεία τελικά, δυο στραβά δόντια

..παράξενη ησυχία

μόνο φλύαρα πουλιά
τρένα χωρίς προορισμό
και σκέψεις φευγάτες
για έρωτες ψόφιους
ξενέρωτους και θλιβερούς

μη περιμένεις να σου δώσει το μήλο
κομματιασμένα χιλιόμετρα, ίσως

μήλο, ποτέ

Κασσιανή μου..

Παρασκευή 7 Απριλίου 2017

" Σ α λ ά χ ι "

" Σ α λ ά χ ι "

Σκυφτά μετρά, σκυφτά κοιτά τα φώτα στο σκοτάδι
νηφάλια παίρνει απόφαση να κάνει το κακό
ζυγιάζει δυνατότητες κι αυτό που τον ανάβει
είναι που κρύβει προσμονή, σε δανεικό παλτό

Μα πιο πολύ στηρίζεται - γιατί έτσι νομίζει -
σε μια αρμαθιά παλιά κλειδιά, που`ταχει για την ώρα
την ώρα την κατάλληλη, που το μυαλό ορίζει
ίδια σειρήνα φονική, που`χουν τ`ασθενοφόρα

Τότε, παντού κάνει ζημιές, χαράζει ό τι λάχει
και σκάβει μέσα του βαθιά, να βρει αυτό που φταίει
αυτό που τον μετέτρεψε, από άνθρωπο, σαλάχι
και στο κλεμμένο του παλτό, ζαρώνει κι όλο κλαίει

Στο ξεφτισμένο του παλτό, πάλι, ψέματα λέει ..



Κυριακή 2 Απριλίου 2017

" Να `μουνα λέει "

" Να `μουνα λέει "

Να`μουνα λέει ρεμπέτικο τραγούδι
πολύ παλιό, για πάντα ακουμπισμένο
γλυκό φιλί, σ`ενός παιδιού λαιμούδι
και μιαν αγάπη στη ζωή μου να προσμένω

Να`μουνα λέει ρεμπέτικο τραγούδι
σαν μπιμπελό, να στέκει αραχνιασμένο
σ`ένα κομό, δίπλα σε βάζο με λουλούδι
που συμβιβάστηκε να υπάρχει ξεχασμένο

Να`μουνα λέει ρεμπέτικο τραγούδι
πικρός καημός που σέρνει ο αμανές
να σπαρταρώ στα δάχτυλα του πεταρούδι
να τον μπερδεύω όταν παίζει τις χορδές

Να`μουνα λέει ρεμπέτικο τραγούδι
να σεργιανώ τον πόνο σε δυο χείλια
να τρέμω μέσα του, σα να`μαι μαθητούδι

να ζω γι αυτόν, μα να πεθαίνω από ζήλια..

" Δυο λέξεις μόνο "


 " Δυο λέξεις μόνο "

Πάρτε το χαμπάρι, δεν είμαστε φύλλα να πέσουν χάμω
Είμαστε άνθρωποι, που έχουμε αύρα κι αν χαθεί
Θα τριγυρνά τυφλή στους δρόμους, μήπως και βρει κανέναν
Μήπως και βρει τον διπλανό, για να κουρνιάσει, να του πει

«εγώ είμαι που σ`έψαχνα, πέρα κι απ`την αλήθεια»