ο πόλεμος
Δεν έχει τέλος το κακό ουτε αρχή το δάκρυ
Και το μαντάτο του φονιά τρέχει απ΄άκρη σ΄άκρη
Συμπόνια και αισθήματα ο πολεμος δεν έχει
Κι αυτός που τον εκυνηγούν άλλο πια δεν αντέχει
Ντροπή θε να΄ναι η ζωή σε τουτο τον πλανητη
Γιατί σαν χάνονται παιδια
Σε δείχνουν με το δείκτη
Εσένα που δεν μπόδισες
Να λάμψει η αλήθεια
Μον σκίζεις τα ιμάτιά με ψέμα μες τα στήθια
Να δώ μια μέρα τι θα πείς και τι θα ομολογήσεις
Στη μάνα που θρηνεί παιδί και ζεί με αναμνήσεις
Η φρίκη και η συμφορά κάποτε αλλάζουν ρότα
Μα ό,τι χάλασε ποτέ δε γίνεται όπως πρώτα
Το τραγούδι είναι αφιερωμένο στον φίλο μας Γιώργο Τσαλαμπούνη
