Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2016

« Στο σεργιάνι οι ζωές μας »

« Στο σεργιάνι οι ζωές μας »

ένα τραπέζι ανάμεσα μας
- το που δεν έχει σημασία -
και μια ζωή να μας αγγίζει
να μας χωρίζει

τέσσερα χέρια, όλο φλέβες
να χαζεύουν το ένα τ`άλλο

μάτια με βλέφαρα πεσμένα
και η χαλάρωση
να σνομπάρει τις ρυτίδες

τα μάτια σου, μάτια μου
έλαμπαν κάποτε !

καλή μου φίλη, δική μου φίλη

κλαίω, μα σου γράφω για τα χτεσινά
- όλο στο χτες τακτοποιώ
το θλιβερό το τώρα -

το ταβερνάκι, τα ρεμπέτικα,
τα γκομενιλίκια, τα νιάτα μας
τις ζωές μας

άκου.. Χατζηχρήστος !
"Ρημαγμένη Ζωή"

άσε με από κει χάμω
εγώ την ρήμαξα με παρέα
εσύ την ρήμαξες μόνη σου

μηδέν εις το πηλίκον

τα μάτια σου καθρέφτες
των δικών μου

άλλες πορείες αντίθετες
μας ράπισε ο σαρκασμός

γυρεύει κι αυτός να πάρει το μερτικό του

γεράσαμε, μα επιμένουμε
ως τον θάνατο..
**********

"στην φίλη μου Κούλα" (φωτό)

" Ε π ι σ τ ο λ ή "

" Ε π ι σ τ ο λ ή "

Μ`αυτό το γράμμα θα σφραγίσω μια ιστορία
και της καρδιάς ο αποδέκτης θα`σαι εσύ
κι ίσως της μείνει τελικά η απορία
αν κατά βάθος σ`αγαπά ή σε μισεί

Χαζεύω πια κάτι χιλιόμετρα με βιάση
εικονικά φτιάχνω απόρθητο λιμάνι
αφού μιλάμε μια στη φέξη μια στη χάση
σαν αποφάσισε το τώρα ν`αποθάνει

Σ`ένα 'αταίριαστο' σκοντάφτω με συμπόνια
και της ψυχής μου η αγκαλιά, ερημική
που την φιλτράρει η σοφία από τα χρόνια
και της μηνά πως η αλήθεια είναι πικρή

Πως να δαμάσω, πες μου πως, αγαπημένε
να τιθασέψω του μυαλού τα μαύρα άτια ;
και πως τους χάρτες μου μικρέ μου λατρεμένε
πως να χαράξω με σπασμένα τα κατάρτια ;

Έτσι αφήνω ένα γράμμα - πεφταστέρι
να το διαβάσεις τα μαλλιά σαν γίνουν γκρίζα
καρδιάς ενθύμιο, γραμμένο από χέρι

για φυλαχτό ή στα ταξίδια σου για βίζα..


" μ ν ή μ η "

" μ ν ή μ η "

μνήμη μου
κρυφό του νου στολίδι μου
πόσο φοβάμαι μήπως κάποτε σε χάσω
στο ταξίδι μου

και μείνω μόνη, χωρίς τιμόνι
δίχως πυξίδα να κυβερνά
τ`άδειο κεφάλι μου
ωϊμέ το χάλι μου
έτσι παράξενα που θα γυρνά

όσοι με ξέρουνε, θα υποφέρουνε
απ`την κατάντια μου κι άλλα πολλά
παντού περίγελος
ενώ ο περίγυρος
θα λέει διάφορα και θα γελά

μάτι θα κλείνει ο ένας στον άλλο
συνωμοσία τάχατες βουβή
κι εγώ θα βλέπω
κάθε σινιάλο
και θα χαζεύω σαν παλαβή

θα ξεστομίζουν και θα δακρύζουν
«μνήμη ελέφαντα είχε κάποτε, τι κρίμα
δες πως κατάντησε
μυαλό και ράγισε

και της εστέρεψε κάθε της ρίμα»

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2016

" Δρομολόγιο "

" Δρομολόγιο "

Λάθος καράβι ! και η θάλασσα
κι αυτή μεγάλο λάθος
φουρτούνα η ζωή και πέλαγος
μία φωτιά, ένα πάθος

λάθος πανιά διαλέξαμε
για να μας ταξιδέψουν
και τα σχοινιά πολύ μικρά
τα όνειρα να δέσουν

Λάθος τραγούδι ! μουρμούρικο
κι αντίθετο το κύμα
παραπονιάρικος σεβντάς
είν`της καρδιάς το κρίμα

λάθος καρδιά μου άγκυρα
το βάρος να σηκώσει
θέλει κουράγιο η ζωή
το θάρρος ν`αρματώσει

Αν σου βαστάν τα κότσια σου
πάρε με ν`αρμενίσω
να φύγω σ άλλες γειτονιές
να πάω αλλού να ζήσω

πάρε με σε παρακαλώ
στην άγια θάλασσα σου
και πνίξε με αν με βαρεθείς

αργά, μέσ`τα φιλιά σου..

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2016

" π α ρ ά π ο ν ο "



" π α ρ ά π ο ν ο "

Δεν έχει πια άλλα γιαπιά η πόλη μου
δεν έχει πια ούτε ανθρωπιά η πόλη μου
δεν έχει πλέον μια γιορτή κι όλοι ρωτάνε το γιατί
μόνο ένα γκράφιτι, στης λησμονιάς τον τοίχο
ένα μεγάλο, φοβερό, που το πλησίασα κι εγώ
δειλά να γράψω τον δικό μου φτωχοστίχο

Πάρε με μέσ`την ερημιά σου
χρωμάτισε με την μπογιά σου
τα σεκλέτια μου
άδραξε και τον μπαγλαμά σου
να βγει από τα σωθικά σου
όσα δεν μπόρεσα να πω
στα πρώτα ντέρτια μου

Όσα δεν μπόρεσα να πω και τα χαράζω με στυλό
κι όσο χαράζω, τόσο νοιώθω να με καίει
μα συ έχεις κάδρο ουρανό και ένα τοίχο για πανό

να ζωγραφίζεις τα ταξίδια μ`ένα σπρέι..


Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2016

" αριστοκράτισσα "

" αριστοκράτισσα "

Παίξε αδέρφι τ`όργανο
παράπονο να βγαίνει
την είδα και γονάτισα
μπάνικη αριστοκράτισσα
θαρρείς και ομορφότερη
δεν έχει η οικουμένη

Και κάψε αν θες τον έρωτα
κρασί να πιούμε χύμα
δυο δρασκελιές το βλέμμα της
απ`την καρδιά ένα βήμα

Απόψε έχουμε γιορτή
βάλε ένα τραγούδι
κάνε σπονδή απ`το καλό
απ`το κρυμμένο το παλιό
να ζεσταθεί η αποθυμιά
να σκάσει σαν λουλούδι

Και κάψε αν θες τον έρωτα
μ`ένα φιλί στα τέλια
να μπλέκονται τα όνειρα

να σπαρταράν σαν χέλια..

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2016

« το κορόιδο »

« το κορόιδο »

Πάτησε στην ανάγκη της να έχει δίπλα άντρα
αυτός ρεμάλι ξακουστό, από την Πέρα Βρύση
λίγοι απομείναν στο χωριό, ποιος νύφη θα την ντύσει;
μ`αυτή, κρέμες πασάλειβε και γυάλιζε σαν ζάντα

Σκουντούσαν οι νοικοκυρές, το μπράτσο η μια της άλλης
σαν πήγαινε στον φούρναρη να πάρει τα ψωμιά
και όλο της πιανότανε θαρρείς η νεφραμιά
και μονομιάς εκούτσαινε, το`λεγε κι ο φουρνάρης

Στο σπίτι όταν γύριζε, λουσμένη στον ιδρώτα
μαραζωμένη σκέφτονταν, "πρέπει να παντρευτώ"
και καθώς λέει ο λαός, φαίνεται ήταν γραφτό
φορτώθηκε τον άχρηστο, ν`αλλάξει λίγο η ρότα

Σε χρόνο δίσεκτο λοιπόν, της πούλησε το βιος της
κι αυτή τον ακολούθησε, αμνός επί σφαγή
δεν άφηνε τα λόγια του να πέσουν καταγή
μιας και τον εκαμάρωνε, "ο άντρας ο δικός της"

Ώσπου κάποιο απόγεμα, την άφησε μονάχη
να πάει κάπου, είχε δουλειά, της είπε θα γυρίσει
κι αυτή, πάλι απότιστη, μια κι έχασε την βρύση
παραμιλάει και βλαστημά,"που κακό χρόνο να`χει"

Πέταξε και τα στέφανα στην θάλασσα μια μέρα
μα ούτε αυτή τα δέχτηκε, τα ξέβρασε το κύμα
κι έτσι όταν ρωτήθηκε, τους λέει "μα το κρίμα,

εγώ τιμώ τον κύρη μου" και μόστραρε την βέρα..


Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2016

" π ο τ ή ρ ι α "

" π ο τ ή ρ ι α "

Τα κρυστάλλινα ποτήρια των ετών
τα ποτήρια που μ`αγάπη τα τσουγκρίζαμε
είναι ζήτημα ολίγων πια ωρών
να πεθάνουνε εκεί που τα αφήσαμε

Στον μπουφέ φυλακισμένα από καιρό
δεν φαντάζονταν πως θα`μεναν για πάντα
και περίμεναν, αδίκως πια θαρρώ,
σουαρέ, να βγούνε πάλι στην βεράντα

Τα κρυστάλλινα ποτήρια είναι γεμάτα
αναμνήσεις κάποιας άλλης εποχής
που καμάρωναν, γιατ`ήταν κολωνάτα
και φοβόντουσαν μη σπάσουν καταγής

Κι όπως γέμιζαν ατόφιο κοκκινέλι
κι όπως τσούγκριζαν με ήχο καθαρό
τότε έδειχναν, πως διόλου δεν τους μέλει
και χαζεύαν`της κυράς τους το φουρό

Πάνε`κείνες οι εποχές, τα μεγαλεία
στριμωγμένα στα σκοτάδια του μπουφέ
να τα τρώει μια η σκόνη, μια η ανία

κάνουν πάρτι και "πεθαίνουν" ρεφενέ..


" Χ ο ρ ε ύ τ ρ ι α "


" Χ ο ρ ε ύ τ ρ ι α "

κουράστηκε..
και έγειρε πάνω στον ένα ώμο
σα να`ταν σε καράβι, σιμά στην κουπαστή
χρόνια πολλά τα ίδια, ρεζίλι για στολίδια
και ρυθμικό το βήμα για να`ναι αρεστή

σαν τι να την πτοήσει; μόνο η λαμαρίνα
καλά πυρακτωμένη, Θεέ, πως την πονά !
αντέστρεψε την φύση ορθώθηκε και λέει
πως πρέπει με κουράγιο στα δύο να πατά

"αφεντικό σου κάνω; μπορεί και να πεθάνω
παίξε ν`ακούω ντέφι, λάλα το ρυθμικά
κι αν έρθω εις το κέφι, όλα καλά τα κάνω
μα θέλω να με θάψεις μαζί με τον χαλκά"

Αυγερινέ και Πούλια, τα βρώμικα μου τούλια
σε σας θα τα χαρίσω, μαζί με το τομάρι
σαν κάποτε ψοφήσω, μόν`όνομα θ`αφήσω

κι όλοι θα λένε, "ο Μάρκος, μας βγήκε παλικάρι"

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2016

" Αν, αν "

" Αν, αν "

Αν οι ευχές στοιχειώνανε, θα μοιάζανε κατάρες
αν οι νυχτιές ματώνανε, θα`χαμε φονικό
αν έκλεβα το βλέμμα σου και το`παιζα εξάρες
αν έκλεινα τα μάτια μου, μη δούνε το κακό..

..Αν, αν.. Αν, αν.. σε φίλαγα στα χείλη
αν έσβηνα στα χέρια σου, κείνο το δειλινό
αν το τολμούσα, λέω αν, δεν θα`μαστε πια φίλοι
αλλά εραστές που κρύβονται κι από τον ουρανό

Αν πέταγες στο πλάι μου, μ`απόφαση γενναία
αν έμενες τουλάχιστον, έστω κι ένα λεπτό
εγώ για σένα θα`μουνα, πιο όμορφη, πιο νέα
και ένα αηδόνι θα`στελνα, να σε υποδεχτώ

Αν οι ψυχές διψούσανε, τότε που μ`αγαπούσες
θα ερχόσουνα να μ`έβλεπες μόνο για μια φορά
θα σου`κλεβα τα νιάτα σου, τα ρούχα που φορούσες

και ύστερα θα έκλαιγα,`πως κλαίνε τα μωρά..