Τετάρτη 20 Ιουλίου 2016

« Σ α λ ο ν ι κ ι έ ς »



« Σ α λ ο ν ι κ ι έ ς »

Παλιές μου Θεσσαλονικιές
σεβάσμιες κυρίες
με τις ρυτίδες τις βαθιές
στου χρόνου τις ατέλειωτες σοφίες
αρχόντισσες του χτες
σας βλέπω σε υπαίθρια τραπεζάκια
να στέλνετε ευχές
με μελιστάλαχτα και φλύαρα χειλάκια

Κομψές Σαλονικιές
γλυκιές μου μάνες και γιαγιές
πόσο σας μοιάζω
να θέλω στις σωστές
τις γνώμες σας να μπω
και να ρεμβάζω..

..και να κοιτώ την αλυσίδα
που κονταίνει
μια κι είστε σεις, οι τελευταίοι κρίκοι
οι εναπομείναντες, οι αγαπημένοι
που όλων μας το σέβας σας ανήκει..

Ωραίες Θεσσαλονικιές
μεστές γυναίκες μ`εμπειρίες
ευγένεια και συμβουλές
και μια φινέτσα που σας κάνει πιο μυστήριες
γλυκύτατες Σαλονικιές
σ`αυτήν εδώ την ψεύτρα ζήση
δεν πρόκειται κανείς, ποτέ
την γοητεία σας, ν`αμφισβητήσει..


« underground »






γλίστρησες σαν σκιά
μέσα στα ουρητήρια
μοτίβο επαναλαμβανόμενο

η μυρωδιά της σπιρτάδας γνώριμη
αλλά το πάθος αμείωτο

χρόνια τώρα

πέρασε η μπογιά σου
κι ακόμα επιμένεις
η θέα της "φύσης" σε συναρπάζει
πολλές φορές τα βρίσκεις άδεια
άλλοτε πάλι καθυστερείς
και περιμένεις
σαν τον κυνηγό το θήραμα
έτσι έμαθες στο δικό σου "σπίτι"

σε τσιτώνει η αναμονή
σε πνίγει η συνήθεια

ύστερα, αφήνεις με ανακούφιση
τα υγρά να φύγουν από πάνω σου
παρασέρνοντας μαζί τους
μια υποτυπώδη στύση

επιστροφή στην μοναξιά
του ανδρισμού..

« στα φιλιά »



« στα φιλιά »

Σήμερα γιορτάζουν τα φιλιά
κι εγώ που σ`ερωτεύτηκα
δεν αξιώθηκα ποτέ να σε φιλήσω
αντίθετα, έλαβα άλλα φιλιά, αδιάφορα
κάποια, με του Ιούδα την στόφα
ή την πίκρα ενός σύντομου φθινόπωρου

Σκέφτομαι, πόσο γεμίζει φιλιά
μια αγκαλιά, όταν διψά και θέλει
μα όταν αυτά την απωθούν
τότε μαραζώνει άδεια και στέρφα

Κι εγώ που δεν αξιώθηκα να σε φιλήσω
μια μέρα θα πετάξω σ`άλλους ουρανούς
μ`αυτό σου το μαράζι........


« Η αποθέωση »



« Η αποθέωση »

Επί τέλους, θα έβγαινε με παρέα !

Μη φανταστείτε κάτι το εξαιρετικό, μια γυναικοπαρέα μοναχά,
για να πάνε σε Ελληνική βραδιά κάποιου ξενοδοχείου,
ξέρετε, αυτή που γίνεται για να χορέψουν σαν μαριονέτες οι τουρίστες
και να δοξαστεί για ακόμα μια φορά, το συρτάκι του Ζορμπά
και το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας, ή να κατακρεουργηθούν αμφότερα..

Ήθελε να εντυπωσιάσει εκείνη την βραδιά τους πάντες
με το χορευτικό της μπρίο και την έμφυτη αλλά εγκλωβισμένη
τσαχπινιά, που χρόνια τώρα, φύλαγε στο μπαούλο του ντιβανιού,
μαζί με το φουστάνι που επέλεξε να φορέσει..

Πετρόλ το φόντο, με μαύρα σχήματα ακαθόριστα και κόψιμο αμπίρ,
παλιομοδίτικο, φυλαγμένο για καλή ώρα, όπως τότε, για τον σκοπό
που αγοράστηκε, ένας γάμος θαρρώ και μετά δεν φορέθηκε, παρά
ελάχιστες φορές, επιλεκτικά, όπως και σήμερα..

Το φόρεσε, με μια ανάσα, και χύθηκε στο σώμα το μεσόκοπο
το ύφασμα με χάρη κι αυτή γυαλίστηκε στον κόλακα καθρέφτη
σαν την μητριά της Χιονάτης, χωρίς πολλές ερωτήσεις, μια και
την απάντηση στην στερεότυπη ερώτηση, την είχε δώσει μόνη της..

"Ναι, θα είμαι η ομορφότερη" !

Ξαφνικά, έντρομη πρόσεξε να λείπει ένα κομμάτι υφάσματος
πάνω από το αριστερό στήθος, στο ύψος της μασχάλης..
Έσκασε απ`τ`αυτιά και μουρμούρισε, "γαμώ την καντεμιά μου"
Τέτοια τρύπα, σίγουρα δεν ήταν από σκόρο, αλλά από Εωσφόρο !

Μα αυτή, δεν χαμπάριαζε Χριστό, είπε θα βγω και θα έβγαινε,
ο κόσμος να χαλάσει.. Έβγαλε στο λεπτό μέσα από ένα κομοδίνο,
ένα μαύρο υφασμάτινο ρόδο και με τρεις πονταρισιές, έκρυψε την τρύπα..

........................................

"Ένα Τζόνι Γουόκερ παρακαλώ, σε κοντό ποτήρι και έξτρα πάγο", παρήγγειλε..
Ήθελε τα λεφτά που θα έδινε, να ήταν "ανόθευτα", έτσι πίστευε τουλάχιστον.

Ξαφνικά κι ενώ η ξάστερη βραδιά κυλούσε ανιαρά, έγινε το θαύμα !
Ο Σωκράτης Μάλαμας, που έχει σε επιτυχίες ξεπεράσει τον συνονόματο του
(τον φιλόσοφο), εισέβαλε ξαφνικά με το πασίγνωστο τραγούδι του
και η δικιά μας, ίδια "Πριγκηπέσσα", πετάχτηκε στην πίστα με μάτια κλειστά
και άρχισε να κάνει τέτοιες φούρλες, που θα ζήλευε και η μακαρίτισσα η Φοντέιν..

Όπως ήταν φυσικό, αποθεώθηκε από τον κόσμο και μόνο την στιγμή που πήγε
να κατεβεί από την πίστα, πρόσεξε κάτω το τσαλαπατημένο μαύρο τριαντάφυλλο..