Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2016

" άγγελος της συμφοράς "

" άγγελος της συμφοράς "

Ξέρω τι θέλω, εσένα θέλω
εσένα άγγελε της συμφοράς
πάντα σε ψάχνω στους ουρανούς σου
ή στα αζήτητα της αγοράς

Πότε σε πρόσεξα δεν το θυμάμαι
πότε σε είδα, δεν το μετρώ
έλπιζα κάποτε να σ`ανταμώσω
μέσ`σε πλατείες ή στο μετρό

Μα χτες το βράδυ ήρθες μονάχος
και παραδόθηκες σαν τον εχθρό
σε πήρα ανάλαφρα στα δυο μου χέρια
και κάναμε έρωτα πολύ τρελό

Έβαλες τέλος στις αντιστάσεις
και με φτερούγιασες να με μεθύσεις
ήμουν χαμένη σε καταστάσεις
μα το κατάφερες να μ`αναστήσεις

Γι αυτό επιμένω, ξέρω τι θέλω
εσένα άγγελε της συμφοράς
εσένα θέλω, σαν τον Οθέλλο

να`μαι δική σου, να μ`αγαπάς..


Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2016

" το χρονικό ενός κουραμπιέ "



" το χρονικό ενός κουραμπιέ "

Μάλωσε το λουκούμι με έναν κουραμπιέ
ποιος απ`τους δυο λερώνει με άχνη τον μπουφέ
τινάχτηκε το πρώτο, με νάζι κι ομορφιά
κι ευθύς ορμάει ο άλλος, το πιάνει απ`τα μαλλιά

Κάτσε του λέει στ`αβγά σου, μην κάνεις φασαρία
το βλέπω να στραβώνει η έμορφη Κυρία
κι αυτό, που ήταν νέο κι αυθάδικο πολύ
του τίναξε στα μάτια, την σκόνη απ`το κωλί

Ορμάει κατά πάνω τότε ο κουραμπιές
που ήτανε λεβέντης και όχι ρεμπεσκές
είχε τέλειους τρόπους, ευγένεια και ήθη
μα πάνω στην παλαίστρα, ο δόλιος, διελύθη

Που πας ρε Καραμήτρο, αφού είσαι αφράτος
με βούτυρο αιγοπρόβειο, γλυκός και κοτσονάτος
μείνε να καμαρώνεις τίγκα στο μυγδαλάκι
και μη πας να τα βάλεις με φίνο λουκουμάκι

Έτσι, από χρόνια τώρα, υπάρχει αντιζηλία
ο κουραμπιές δεν θέλει λουκούμι με καμία
γι αυτό και μάθετε το, πάντα εις τις γιορτές
λουκούμι δεν υπάρχει, μονάχα κουραμπιές..


Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2016

« η άδεια φοντανιέρα »


« η άδεια φοντανιέρα »
(αγαπημένο μου, του 2010..
Μαρία μου, "της εγκατάλειψης")
***************
Έκανε μόνη τις γιορτές
με αναμνήσεις ζωντανές
σαν κάποτε το σπίτι της
που γέμιζε με γέλια
τώρα οι καρέκλες αδειανές
ο ξεφτισμένος καναπές
κι ένας μουρμούρικος μανές
να κλαίει για μια συντέλεια

Έκανε μόνη τις γιορτές
και δεν εσκέφτηκε ποτές
πως πολεμά το σήμερα
στο χτες να πάρει δώρο
μα δεν την έψαξε κανείς
κοίτα ρε φίλε μου να δεις
ακόμα και η μοναξιά
έχει αβανταδόρο

Έκανε μόνη τις γιορτές
να ταξιδεύει σε γιορτές
και μέσα της ευχότανε
για να περάσει η μέρα
έφυγαν ώρες και στιγμές
- πάντα ο ίδιος αμανές -
και ένα βλέμμα απλανές
να προσπαθεί να γαντζωθεί

σε άδεια φοντανιέρα..


" Κάρτα Ευχών "

" Κάρτα Ευχών "

Πάλι τον έβαλαν γκεστ σταρ, για να χαζεύει τ`άστρα
δίπλα σε ένα έλατο, με μενταγιόν λαμπιόνι
κι αυτός γελούσε αμήχανα -μια και το χιόνι λιώνει-
του έφτανε που έκανε κι άλλη χρονιά την "γλάστρα"

Ένα κασκόλ πολύχρωμο του τύλιξαν στην μέση
σαν ζώνη που κατέκτησε, σε τελικούς karate
και έλιωνε και φώναζε με νοήματα, "ελάτε"
μ`αντί να τον ακούσουνε, του κότσαραν και φέσι

Ύστερα η κάρτα των ευχών, ταξίδεψε κι εχάθη
σε άλλη χώρα βρέθηκε, να φέρει τα χαμπέρια
"Χρόνια πολλά", "Καλή χρονιά", την πιάσαν τόσα χέρια
στο τέλος την πετάξανε, μέσα σ`ένα καλάθι

Εκεί βρήκε ανάπαυση, μα κι ήδη είχε λιώσει
μπορεί από συγκίνηση, μπορεί από χαρά
ίσως, γιατί είχε προορισμό κι αυτός είχε τελειώσει

κάποιοι τον είπαν άρχοντα και άλλοι, φουκαρά.