«
Έπεα πτερόεντα »
Κράτησε
το παράπονο
φίλεμα
για το δρόμο
και
πιάσε μου τον ώμο
στήριγμα
σαν παλιά
Ζωγράφισε
με την καρδιά
ν`ανθίσει
καλοκαίρι
και
δώσε μου το χέρι
ή
αν θες, μιαν αγκαλιά
Αχ
πόσο γρήγορα περνούν
τα
δίσεκτα τα χρόνια
φεύγουν
σαν χελιδόνια
να
βρουν να ζεσταθούν
Κι
εσύ μου καθρεφτίζεσαι
σε
μαυρισμένο τζάμι
και
κλαις και λες, χαράμι
μα
ίσως ξαναρθούν
Πεθαίνουν
άνθρωποι σωστοί
που
έγραψαν πορεία
καθένας
μια ιστορία
αλήθεια
ή ψευτιά
Και
πίσω άλλοι φαντεζί
-μοστράρουνε
σαν φόντια-
την
λεύκανση στα δόντια
όλο αποκοτιά..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου