" Η αγαπητικιά "
Είχαν περάσει δυο τρία χρόνια, από τότε που είχε πεθάνει,
όταν εκείνη, εντελώς τυχαία, έμαθε πως είχε αγαπητικιά
και όχι κάτι περιστασιακό, αλλά σχεδόν όλη του την ζωή..
Τούρκος έγινε, μια και ο μακαρίτης μοιράζονταν μαζί της
διάφορα κόλπα πονηρά, ώστε να διανθίζεται η μονοτονία
του έγγαμου βίου, αλλά και σε θέματα υγείας, του στάθηκε
παλικάρι !! Καλά, σκέφτονταν, δεν του έφταναν όλα αυτά,
ήθελε και την γκόμενα ισόβια ;; τι να πεις, άγνωστες των
ανθρώπων οι βουλές και οι επιθυμίες. Άβυσσος η ψυχή..
Στην τελική, στο χέρι της ήταν να μη κάνει παραχωρήσεις..
Αποφάσισε λοιπόν, να "κακοποιήσει" το μνήμα του
και να μην πατήσει ποτέ ξανά το πόδι της εκεί..
Λες και της έφταιγαν τα μάρμαρα, τόσο της έκοβε..
Πήρε τηλέφωνο σε μια κοινή τους φίλη και της ανακοίνωσε,
εν βρασμώ ψυχής, τι σκόπευε να κάνει, "βανδαλισμό" !!
Εκείνη την σταμάτησε, λέγοντας της, πως μετά θάνατον,
αυτή είναι που καρπώθηκε την σύνταξη του και όχι η άλλη.
Πάλι το χρήμα "καθάρισε" και απεσοβήθη η βέβηλος
πράξη..
Δεν πέρασε καλά καλά χρόνος και η σύζυγος πήγε να τον βρει..
Της ήρθε πολύ βαρύ το μαντάτο και έσπευσε να το λύσει προσωπικά,
έστω κι αν χρειάστηκε να πεθάνει για πάρτη του..
