17 Ιουνίου

 

17 Ιουνίου  ·

Κοινοποιήθηκε στους εξής: Δημόσια

Το πλοίο φεύγει μακριά στου αγύριστου τα μέρη

τάζει να δώσει όνειρα μόνο με το`να χέρι,

το πλοίο φεύγει σκυθρωπό, που πάει, κανείς δεν ξέρει..

Όλοι τους δώσαν κατιτί, δώσαν τον οβολό τους

μα ούτε νερό, ούτε φαί δεν πήραν στο φευγιό τους,

όλοι τους τάξανε ζωή και πήραν το χαμό τους..

Έτσι μια μέρα, μια στιγμή, μ`ολόγιομα φεγγάρια,

όταν στα μαύρα έγκατα θ`ανοίξουνε τ`αμπάρια,

πολλές μανούλες θα βρεθούν σφιχτοαγκαλιασμένες

με τα παιδιά τους κει σιμά, θα κείτονται πνιγμένες..

Το πλοίο φεύγει μακριά, άλλο να βρει λημέρι

κι αν όνειρα τους έταξε, στου αγύριστου τα μέρη

οι άνθρωποι τους έπνιξαν κι η θάλασσα το ξέρει ..

" π ε ν ι έ ς "

 

" π ε ν ι έ ς "

Ρίξε Βαγγέλη τις πενιές

να στάζουν νοσταλγία

και στείλ`τις πάνω στο Θεό

να κάνουν αγρυπνία

Αγνές, φίνες, γλυκόπιοτες

σαν κόκκινο διαμάντι

κι ας είναι οι ώρες δύσκολες

απ`της φωτιάς το άχτι

Τέτοιες πενιές γουστάρουνε

τ`αδέλφια σου, τ`αλάνια

να πιάσουν τον βαρύ καημό

που βγαίνει απ`τα ντουμάνια

Κι αν λάχει και να φέρουνε

τις ζόρικες στροφές τους

από το ντέρτι, τον σεβντά

που καίει τις καρδιές τους..