« μ π ά ν ι ο »

« μ π ά ν ι ο »

λούσου στα μάτια μου, λούσου στο βλέμμα μου

λούσου στα όνειρα, λούσου στο ψέμα μου

λούσου στα θέλω μου και στα τερτίπια μου

λούσου στα πείσματα, μα και στα δίκια μου

λούσου στο στόμα μου και στο φιλί μου

κράτα την γεύση του, πιες την φωνή μου

λούσου στο κάλεσμα, λούσου στο χρώμα μου

κάνε μου έρωτα, λούσου στο σώμα μου

λούσου στα βήματα, στην φαντασία μου

λούσου στον πόθο μου, στην γοητεία μου

λούσου αγάπη μου, πριν φύγεις λούσου

μέσ`τον καθρέφτη του άλλου εαυτού σου..

« πέτρα , ψαλίδι , χαρτί »

« πέτρα , ψαλίδι , χαρτί »

ψαλίδισα τη ζωή μου, την έκανα παζλ

την δόλια ψυχή μου φτηνό το μοντάζ

και πήρα και πέτρα να ρίξω σημάδι

μαρτύριο η μέρα να ψάχνω το χάδι

και όλα τα γράφω σε ένα χαρτί

τα πριν, τα μετά μου και ένα γιατί

σκληρή εφηβεία φτωχές γειτονιές

και συ με μανία ρωτάς για το χτες

ακούμπησα σ`ώμους που γείραν με μιας

σε άγραφους νόμους που γίναν για μας

χαμένος ο έρωτας ζητάει εσένα

σε ψάχνει η καρδιά μου, μα χάνει εμένα

μον`τύψεις ξεμείναν στου νου το καρνάγιο

στοιχειώσαν την μνήμη σαν ένα ναυάγιο

κι εγώ, στο παιχνίδι που λένε ζωή

να παίζω την πέτρα, ψαλίδι, χαρτί..

« κ α τ ά ν τ ι α »

πορτρέτο Κώστας Σπιριούνης   

« κ α τ ά ν τ ι α »

κατάντια είναι να ξεχνάς

το πρόσωπο

που κάποτε, η σαγήνη του

σε έκανε να βάψεις με μελάνι

την ψυχή σου.

« για ένα σου φιλί »

« για ένα σου φιλί »

τον δρόμο σου θα κυνηγώ με μια μικρή σαΐτα

λουσμένη στην χρυσόσκονη και στα διαμαντικά

θα σε χαζεύω, θα βουτώ με αρώματα στη νύχτα

μη και σε πιάσω κάποτε στα δίχτυα μου απαλά

φεγγάρι, παλικάρι μου, σε νοιάζομαι να ξέρεις

κι όταν βουτώ στα νιάτα σου όπου χαράζεις δρόμο

παλεύω με τ`αστέρια σου, χαρά για να μου φέρεις

μέσα στης άγιας θάλασσας τον σκοτεινό το νόμο

κάθε που έρχεται η βραδιά τρέχω να σε τρυγήσω

να μπω στο παρακάλι σου, στην όμορφη σου λάμψη

να κλέψω την εικόνα σου, το πιο γλυκό φιλί σου

και των βελούδινων ματιών ν`αδράξω το μετάξι..

« νιάτα φευγάτα »

« νιάτα φευγάτα »

ύστερα ήρθανε οι θύμισες να παίξουν

κρυφτόμπικο και τ` Αη Γιαννιού τις φλόγες

σε μια ασπρόμαυρη παλιά φωτογραφία

στερνή μου γνώση, το μυαλό που το`χες ;

ψυχές αθώες και παιχνίδια στην αλάνα

φούχτες το χώμα και τα ρούχα λερωμένα

πίσω απ`το φράχτη να φωνάζει κάποια μάνα

κι εγώ καρδιά μου να πληρώνω τα σπασμένα

ένα αγιόκλημα την μύτη τυραννούσε

από υπαίθριους με αίγλη σινεμάδες

και στο τηγάνι σαν μαινάδες να χορεύουν

χολοσκασμένοι απ`το κακό τους λουκουμάδες

πόσο περίμενα να γίνει αυτό το πάρτι

για να με πάρεις απ`το χέρι στην βεράντα

και με υπόσχεσης παιχνίδισμα στα μάτια

να παίζω τάχατες μ`εκείνη την τιράντα

σαν κολασμένη τότε πάνω σου κολλούσα

στου Αζναβούρ τις θεϊκές τις μελωδίες

όταν χτυπούσε μπιελά ο ανδρισμός σου

κάτι ν`αγγίξει απ`τις δικές μου συγχορδίες

πλέον μεγάλωσα και σ`έχασα καλέ μου

και οι αλάνες έχουν γίνει πια μπετά

μετέωρη έμεινα στου χρόνου την αιώρα

να παζαρεύω για το πριν, ένα μετά

νιάτα φευγάτα, σπάταλη μου εφηβεία

όλα δοσμένα σ`ένα άλμπουμ με σπιράλ

σαν φυλαχτό στο μοναστήρι στης καρδιάς μου

σας έχω κλείσει μέσ`το άδειο μου mistral..

« χ α ρ ι τ ω μ έ ν ο »

« χ α ρ ι τ ω μ έ ν ο »

πως να βάψουμε τον κόσμο ;

ρίξε λίγο μουσμουλί

να φωτίσει σαν τον ήλιο

με λευκό και θαλασσί

να ξυπνήσει απ` τον ύπνο

ένα αλλιώτικο πρωί

να γελάσει με αγάπη

σα να ήτανε παιδί

πως να βάψουμε το γέλιο ;

βάλε κι άλλο χρυσαφί

να γλυκάνει σαν φεγγάρι

να ομορφαίνει την ζωή

και τον έρωτα αν πούμε ;

ρίξε κόκκινο πολύ

να ντραπεί που θα τον δούμε

να κρυφτεί μέσ` την αυγή.

« κ ι σ μ έ τ »

σε καμβά, δια χειρός : Ράλλης Θεόδωρος

« κ ι σ μ έ τ »

πάντα μέσα στις τσέπες της κάτι φτηνά λουλάκια

σκάφη, καζάνι και ποδιά, τέχνη είναι η πουτανιά

κι εκείνη ανακάτεψε σαν τράπουλα σοκάκια

να βρει, πήγε, την τύχη της, σε άλλη γειτονιά

φτωχό το σπέρμα, πρόσφορο κι άδικη η κατηφόρα

γελούν κάτι παλιόπαιδα, παλεύουν σκανταλιές

κι αγκομαχώντας προσδοκά να βγάλει ανηφόρα

μια νεκροφόρα `στραφτερή, στις σκονογειτονιές

χαζή, εδώ γεννήθηκες.. κισμέτ θα πει "γραμμένο"

πέταξε τον ιδρώτα σου, ρεγάλο στο μηδέν

της τύχης την αναποδιά, την λένε πεπρωμένο

κι όσοι γελούν καλύτερα, είν` που έμαθαν να κλαιν`..

« ά λ μ π ο υ μ »

« ά λ μ π ο υ μ »

στην πρώτη όμορφο μωρό
στην δεύτερη παιδάκι
στην τρίτη έφηβος θαρρώ
στην πέμπτη στρατιωτάκι

στην έβδομη επόζαρες
επάνω σ`ένα κάρο
στην όγδοη καμάρωνες
με ύφος και τσιγάρο

μόνο οκτώ; κι άλλες οκτώ
που πρόλαβες και είδες
με την παρέα στο σταθμό
κι οι πρώτες οι ρυτίδες..

φύγαν και οι γαμπριάτικες
περαστικά απ`το βλέμμα
οι πασχαλιές και οι γιορτές
σα να`ταν όλες ψέμα

στο τέλος σου το πήρανε
το άλμπουμ απ`το χέρι
μα δεν μπορούσες δυστυχώς
για να τους κάνεις ζάφτι

“κλαίει ο γέρος”, άκουσες
το`πε ένα περιστέρι
κι εκείνοι του απάντησαν

“θα`ναι απ`τον καταρράκτη”..

« κόκκινοι έρωτες »

« κόκκινοι έρωτες »

να καίνε τα χρόνια μου
σαν άσπρες λαμπάδες
αγνά σαν τα χιόνια
γεμάτα χαρές
να γέρνουν οι έρωτες
βαρείς σαν τα κλώνια
κι εσύ να μ`αρνείσαι
πως πια δε με θες

κι εγώ να θρηνώ μια σχέση χρονία
κι εγώ να πονώ στις φευγάτες χαρές
οι κόκκινοι έρωτες πεθαίνουν με ανία
μα εμείς ό τι νοιώσαμε λες κι ήτανε χτες

να φεύγουν τα χρόνια μου
σαν άσπρα γλαρόνια
μια κι ήταν ταμένα
σε ψεύτρες αγκάλες
που λέγαν μη σκιάζεσαι
θα ζήσεις αιώνια
μα οι μέρες μου έφευγαν
δεν κάνανε χάρες

κι εγώ να θρηνώ μια ζεστή χειραψία
κι εγώ να θυμάμαι πως πια δε με θες
οι κόκκινοι έρωτες πεθαίνουν με ανία

ή ζουν για να καίγονται σ`ονείρων φωτιές

" που ακούστηκε "

" που ακούστηκε "

δεν περιμένει ξένα χέρια ο σταυρός
για σένα φτιάχτηκε, για να σε γονατίσει
πίσω σε πάει κι απ`το βάρος δυστυχώς
μέχρι κι η δόλια η καρδιά σου θα ραγίσει

που ακούστηκε Αποστόλη Γολγοθάς και με παρέα ;
που συνάντησες το τέλος να`ναι δίκαια μοιρασμένο ;
άιντε σύρε το σταυρό σου κι άσε πίσω τα ωραία
ο καθένας τον δικό του, άκουσε με που στο λέω

δεν περιμένει ξένα χέρια ο σταυρός
για σένα φτιάχτηκε, σε σένα πάει γάντι
και να θυμάσαι στη ζωή ο ναυαγός
δύσκολο να`βρει να πιαστεί από κατάρτι

που ακούστηκε Αποστόλη Γολγοθάς και με παρέα ;
αν στο σφύριξαν στ`αυτιά σου, πες το μου κι εμέ το νέο
ο καθένας μας στο βιο του, πρέπει να φερθεί γενναία

με τα μπράτσα τα δικά του κι όχι με του Κυρηναίου..

« μ ε τ ά ν ο ι α »

« μ ε τ ά ν ο ι α »

όταν το βλέμμα χάνεται στην φλόγα απ`τα αγιοκέρια

όταν τρεμάμενα ακούς τα λόγια του παπά

τότε κάνε το τάμα σου κι ας πάσχουνε τα χέρια

να δώσουν μάχη άνιση με ό τι σε πονά

έρχεται η χάρη του Θεού μέσα από τα Βαγγέλια

παρατηρώ το δάκρυ σου να πλένει τις πληγές

αυτές που μόνος άνοιξες στου νου σου τα θεμέλια

και μείνανε αγιάτρευτες να ζουν σαν ενοχές

και το μυαλό σου χάνεται, πως άλλωστε ν`αντέξει,

τριάντα μία εντολές κρατούν τα Χερουβείμ

μα εσύ σαρκίο άθλιο - αργεί βλέπεις να φέξει -

θέλεις να κλέψεις τα φτερά από τα Σεραφείμ !

σου το`χα πει, σου το`χα πει και κοίτα να το γράψεις

ποτέ κανένας δεν πετά με δανεικά φτερά

κεράκι είναι η ψυχή και πρέπει να το κάψεις

και να δεχτείς πως έσφαλες έστω για μια φορά.