Κυριακή 29 Μαΐου 2016

« Ξανά και Ξανά »

« Ξανά και Ξανά »

Κι όμως, τρελάθηκε ξανά μαζί της
- αλήθεια σας λέω -
μόνο με μια φωτογραφία..

Φορούσε ένα καπέλο ψάθινο και σκούρα γυαλιά ηλίου
τα μάτια, το βλέμμα, μπορούσε μόνο να τα φανταστεί

Χαμογελούσε με την συνήθη γοητεία
που της χάριζαν τα μπροστινά δοντάκια
όταν "μάλωναν" μεταξύ τους

Αλλά αυτή την φορά, εστίασε στο χέρι της,
που άγγιζε απαλά το μάγουλο,
λείο και αστραφτερό, σαν φτιαγμένο από πορσελάνη
με το σημάδι της "υπόσχεσης" να λαμπυρίζει πάνω του

Ήταν το ίδιο χέρι, που πριν χρόνια της έπιασε τρυφερά
και της ζήτησε να γίνει δικιά του, να γίνει γυναίκα του..

Σήμερα όμως, τρελάθηκε πάλι μαζί της
όλες οι αναμνήσεις του βγήκαν χύμα
και την ερωτεύτηκε ξανά και ξανά

την Μαρία του, την γυναίκα της ζωής του..


Δευτέρα 16 Μαΐου 2016

« οι σταθμοί όλου του κόσμου »

« οι σταθμοί όλου του κόσμου »

Πάντα κρύβουν μιαν αγάπη οι σταθμοί όλου του κόσμου
μιαν αγάπη που ανθίζει από εκεί που ξεψυχά
μιαν αγάπη που απαρνιέται, ότι ήσουνα δικός μου
και η καρδιά βρίσκει αιτία κι αφορμή να σε ξεχνά

Πάντα γδέρνουν αναμνήσεις τους σταθμούς των προαστίων
αναμνήσεις που βαραίνουν ωσάν πέτρα την καρδιά
αναμνήσεις που σαν τίτλοι σε εξώφυλλα βιβλίων
ζουν εκεί, να μας θυμίζουν, πως υπήρξαμε παιδιά

Και το σφύριγμα των τρένων, της ψυχής ο βρυχηθμός
που σαστίζει στην ανάγκη πως θα μείνει πάλι μόνη
αφουγκράζεται και θέλει ο επόμενος σταθμός

στην ταμπέλα του να γράφει, "σ`αγαπώ, μη με λησμόνει"


Τρίτη 10 Μαΐου 2016

« Τα καρφιά »

« Τα καρφιά »

Όλη νύχτα, βάλθηκε μόνος
να βγάλει τα καρφιά από τα χέρια

κάπου κάπου, έριχνε κλεφτές ματιές
στον Σταυρό..

"Τίμιο Ξύλο", σκέφτηκε
κάποιοι θα τα`κονομήσουν στο μέλλον

Και ενώ είχε τελειώσει το "πανηγύρι"
αυτός εκεί, πάσχιζε και αναπολούσε τον πόνο

Τι κι αν ήταν εκπαιδευμένος στα θαύματα

"τα καρφιά δεν παλεύονται εύκολα"

γενικώς..


Πέμπτη 5 Μαΐου 2016

« Ε π α ρ χ ί α »

« Ε π α ρ χ ί α »
........................
νόμισα πως σε πήρε το μάτι μου
σε μαυρόασπρη φωτογραφία
με χείλη μισόκλειστα, ηδυπαθή
και βλέμμα ν`αλητεύει πάνω στα τάστα
μιας φλογερής πεθυμιάς που την κρύβει
επιμελώς, μήνες τώρα, γιατί έτσι πρέπει

στην επαρχία συνωμοτούν
όλα τα πρέπει του κόσμου
ενάντια στα θέλω των ψυχών
όταν καταθέτουν τα όπλα αμαχητί
μπροστά σ`έναν φακό
που καρτερά να τα ξομολογήσει

στην επαρχία, τα θέλω παγώνουν
στην επαρχία, τα θέλω φλέγονται
στην επαρχία, τα θέλω είναι τόσο κλειστά

όσο ένα ζευγάρι μισόκλειστα χείλη

διψασμένα για έρωτα..