Δεν έχει πια άλλα
γιαπιά η πόλη μου
δεν έχει πια ούτε
ανθρωπιά η πόλη μου
δεν έχει πλέον μια
γιορτή κι όλοι ρωτάνε το γιατί
μόνο ένα γκράφιτι,
στης λησμονιάς τον τοίχο
ένα μεγάλο, φοβερό,
που το πλησίασα κι εγώ
δειλά να γράψω τον
δικό μου φτωχοστίχο
Πάρε με μέσ`την
ερημιά σου
χρωμάτισε με την
μπογιά σου
τα σεκλέτια μου
άδραξε και τον
μπαγλαμά σου
να βγει από τα
σωθικά σου
όσα δεν μπόρεσα να
πω
στα πρώτα ντέρτια
μου
Όσα δεν μπόρεσα να
πω και τα χαράζω με στυλό
κι όσο χαράζω, τόσο
νοιώθω να με καίει
μα συ έχεις κάδρο
ουρανό και ένα τοίχο για πανό
να ζωγραφίζεις τα
ταξίδια μ`ένα σπρέι..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου