« π λ α σ τ ι κ ή »

« π λ α σ τ ι κ ή »

πάνε έφυγαν τα χρόνια και με έπιασε μανία

όλο βλέπω τον καθρέφτη, μοχθηρά και με κακία

ολοκλήρωσα τον κύκλο, αλλά είμαι μερακλού

και γουστάρω δεν το κρύβω, να`μαι ακόμα γιαβουκλού

κάτι φταίνε οι κοιλιές μου, κάτι το πεσμένο στήθος

οι σακούλες απ`τα μάτια κι η χαλάρωση ως συνήθως

δώστου βάζω τα χεράκια, δεξιά κι αριστερά

να τσιτώσω την μουτράκλα και μου λεν, δεν πας καλά

άφησα τον εαυτό μου μέσα στον Αρμαγεδώνα

κι έγινε η επιδερμίδα, σμυριδοπανο - σεντόνα

να οι κρέμες δέκα - δέκα και απ`την πολλή γυαλάδα

με πειράζουν σαν με δούνε, ότι μ`έγλειψε αγελάδα

και το αποτέλεσμα μου ; στο πηλίκο ένα μηδέν

ζήτω ο Βύζαντας Μεγάρων, ζήτω εγώ χωρίς σουτιέν

άραγε πως θ`ανακτήσω την χαμένη μου νεότης ;

τάχα μ`ένα χειρουργείο, θα χαθεί η ματαιότης ;

κι άιντε κι έχτισα τον τοίχο, από μέσα οι σοβάδες ;

ετοιμόρροποι θα χάσκουν σαν σαθρές χιονοστιβάδες

από δω και πέρα είμαι, σε αντάρα κι`υπ`ατμόν

είχα μάπα σαν κουφέτο κι έγινα Τουταγχαμών !

έτσι η μόνη μου ελπίδα - και για να τα`κονομήσω -

σε μουσείο ή σε τσίρκο, το κορμί μου να δανείσω

να με βλέπουν οι μανάδες και να λένε στον υιό τους

"θα την βάλω να σε φάει, αν δεν φας το φαγητό σου"