" ν τ ρ ο π ή "

" ν τ ρ ο π ή "

Βαμμένες μαύρες οι ματιές, βαμμένο και το στόμα

πικρές αλήθειες και σκληρές γραμμένες με το σώμα

κυρτοί οι πολλοί κι ανήμποροι, καλοί νοικοκυραίοι

οι πρώτοι ήταν κάποτε, μα γίναν τελευταίοι

Κι ενώ είχαν έτοιμη γωνιά για να ξεχειμωνιάσουν

στους δρόμους βρέθηκαν μαζί, το άχτι να ξεθάψουν

δύσκολα βγαίνει η φωνή, σαν δεν έχει να φάει

και η τιμή κι η υπόληψη, όπου την πας, σε πάει

Οι άλλοι με ασφάλεια, τα βλέπουν στις ειδήσεις

κι αυτοί που τα προκάλεσαν, δεν βγαίνουν να τους φτύσεις

δεν βγαίνουν, γιατί τι να πουν, στον γέροντα πατέρα

αυτόν, που δεν χαμπάριαζε ποτέ, "θεριού" φοβέρα

Σ`αυτόν, που πλέον έγειρε, σαν τίμιο κυπαρίσσι

και μόνο η περηφάνια του, του λέει να μην λυγίσει

σ`αυτόν, που του διδάξανε να στέργει την πατρίδα

αλλά του κλέψαν τ`όνειρο, μαζί και την ελπίδα..