" το στερνό
αντίο "
Στο υπόγειο σπιτάκι
της παλιάς οικοδομής
έσβησαν
τ`απομεινάρια μιας λεβέντικης ψυχής
μέρες τώρα
τυραννιόταν στο κρεβάτι το φτηνό
και παζάρευε ταξίδι
με τον Χάρο, ακριβό
Κι ένα κλάμα τόσο
μαύρο, να σου καίει τα τζιγέρια
από μάνα που
σπαράζει, με τρεμάμενα τα χέρια
"είναι άσπλαχνο
Θεέ μου και μεγάλη αδικία
να ξεπροβοδάς παιδί
σου στην στερνή του κατοικία"
Ύστερα ήρθε το
κλαρίνο κι ένα σκούρο ακορντεόν
και αρχίσαν το
τραγούδι, στον παλίκαρο λοιπόν
σκέφτηκα, πως στην
ζωή μας, τίποτα δεν είναι όμοιο
και τα μάτια μου
γεμίσαν, με λυγμούς, το πεζοδρόμιο..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου