τα πούλησες, τα τσάκισες στο γέρικο το χνώτο
μα τον παρά δεν χόρτασες να πιεις αθανασία
με τρύπια κούπα πάλεψες την δίψα σου γαμώτο
χίλιες νυχτιές επέρασες στου ξεπεσμού κρεβάτια
αυτά που αλλάζουν πρόσωπα πριν έρθει η αυγή
την λεβεντιά σου μόστραρες στων αλλονών τα μάτια
κάτι να δείξεις θέλησες μα πνίχτηκε η κραυγή
λαμέ τσαντάκι ζήλεψες και χρυσαφένια πούδρα
με τη ντροπή σου έβαψες κόκκινα τα μαλλιά
ρυτίδα αντί χαμόγελο, τα πάθη σου στην ούγια
και λάκισμα αδιόρθωτο σε πρόσκαιρη αγκαλιά
κι όταν μιλούν για έρωτα, τότε εγώ το νιώθω
πως ξεγελάς αμήχανα τον κάθε εραστή
βιτρίνα που εκποιήθηκε σε στιγμιαίο πόθο
μοιάζει λατέρνα γέρικη, που ψάχνει αγοραστή..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου