« ε π ί σ κ ε ψ η »

vincent van gogh

« ε π ί σ κ ε ψ η »

πετώ με μιας τα άνθη από το βάζο

αμάραντα, στο μωβ με κιτρινάκι

ξεπλένω και με φρέσκα το αλλάζω

πως τρέμω, να μη σπάσω ένα κλαράκι

κινήσεις λιγοστές και μετρημένες

το ρίγος διαπερνά γλυκά, σαν χάδι

οι ώρες που περνούν βασανισμένες

"μιζέρια, να σου κλέβουνε το λάδι"

αρχίζω ξαφνικά λίγα μασάλια

"πάντοτε σου αρέσαν τα λουλούδια"

σε βλέπω, με κοιτάς μέσα στα χάλια

μας ξέχασες κι εσύ και τα τραγούδια

ανάβω ένα μαύρο καρβουνάκι

αυτή η μυρωδιά με αρρωσταίνει

ζητάς λίγη φωτιά, το καντηλάκι..

δε δίνεις άλλο δυάρα ποιος πεθαίνει

κατάργησες τα όμορφα γεφύρια

ο "κρίκος" ξεπουλά μιαν αλυσίδα

μου λες κράτα σφιχτά τα παραθύρια

"εσύ`σαι 'πια' φεγγάρι κι ηλιαχτίδα"

κι εγώ αναριγώ και ψάχνω σάλι

"μανούλα, αύριο έχω κομμωτήριο

να φέρω και το λάδι απ`τον μπακάλη

την Πέμπτη, στις εφτά, στο κοιμητήριο"