« φίλε μου »
τους τοίχους μπογιαντίζαμε με σπρέι χρωματιστά
και χτίζαμε δυο όνειρα με δανεικό τσιγάρο φουρτούνιαζε
το βλέμμα μας με
βλέφαρα κλειστά και λέγαμε απ`τα ζόρια μας και το Χριστό φαντάρο
φίλε μου γιατί
πρόδωσες της νιότης τα γενναία στα δυο κλεφτά φουμέρναμε και κλαίγαμε παρέα
δειλά δειλά
στριμώχναμε στην τσέπη το μαυράκι πάντα μια ζούλα βρίσκαμε την λέγαμε τεκέ
ξελιγωμένη απαραδιά να
ζεσταθεί λιγάκι να
ζαλιστεί απ`τη γλύκα του να νιώσει κυριλέ
φίλε μου γιατί
πούλησες της νιότης τα ωραία μας τυραννούσε ο έρωτας και κλαίγαμε παρέα
γονάτισε η μνήμη μου
φίλε σ`αυτό το τότε
κουράστηκε να σε
ζητά σε διαδρομές κοινές
τώρα το σπρέι
ασπρόμαυρο μπερδεύεται στο πότε
κι ένας καθρέφτης φουκαράς
μου απαντά, ποτές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου