εσένα επέλεξα από τα
σκόρπια ταίρια μου
συνειδητά για να μου
ρίξεις τα λεπίδια σου
είμαι το σώμα κι
είσαι τα μαχαίρια μου
είσαι το πνεύμα κι
είμαι τα ταξίδια σου
έφτασα κάπου στης
παράνοιας τα όρια
πάνω μου κρέμεται
μονίμως ένας βρόχος
τι ξεχωρίζει δε μου
λες έναν αυτόχειρα
μια κι είναι πάντα ο
επίδοξος ο στόχος
και συμμερίζομαι ένα
ξέφρενο διάβημα
να κατακτήσεις με
την τέχνη το κορμί μου
μένω ασάλευτη στου
πόνου το ξεφάντωμα
τρέμω μη λάχει και
αγγίξεις την ψυχή μου
έτσι πως μ`έχεις
μαριονέτα και σημάδι σου
έτσι πως θες να
μ`αποφύγεις από σπόντα
νιώθω τ`ατσάλι,
θεϊκό που`ναι το χάδι σου
και σπαρταρώ από
ηδονή όπως και πρώτα
κι αν αποτύχει στην
πορεία τ`αυτονόητο
κι αν κάνει λάθος
στο ταξίδι το μαχαίρι σου
πάρε καρδιά, με ένα
βλέμμα αμετανόητο
αρκεί να ξέρω πως
πεθαίνω απ`το χέρι σου..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου