ζώσου και τα χρυσά σπαθιά και όρμα στην αρένα
χλωμό το φως αντανακλά την παγερή μορφή σου
και οι συσπάσεις του κορμιού με τη σκιά σου, ένα
βάλε και μεγαλόπρεπη προ πάντων προσωπίδα
επίσημη στην όψη της σαν μιας ζωής το τέλος
και όπως καθρεφτίζεσαι στου ήλιου την αχτίδα
θάνατο ψάχνεις συντροφιά, αντάμα μ`ένα βέλος
δεν σε ριγά πολεμιστή των λιονταριών το χνώτο
δεν σε τρομάζουν τα σπαθιά που τέμνουν τον αγέρα
μόν`σε ριγά η σκέψη της, το άγγιγμα το πρώτο
κι ένα πικρό μειδίαμα σαν πέταξε την βέρα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου