σε ψήλωσαν τα χάδια μου και τα καλά μου λόγια
δεν σκέφτηκες ψηλώνοντας, ως που μπορεί να φτάσεις
γιατί ποτέ δεν ήσουνα κι από τα πρώτα μπόγια
και άφησες στα χείλη μου πικρό φιλί ενθύμιο
γιατί όταν έγερνες σιμά, τον ίσκιο σου να ρίξεις
μ`αγάπη σε αγκάλιαζα, τους ρόζους σου μη θίξεις
αλλά εσύ μ`αρνήθηκες για κάποιον ξένο ήλιο
ποτέ δεν συλλογίστηκα να πιω απ`το νερό σου
ούτε ποτέ μου έκανα έρωτα στη σκιά σου
σε φρόντιζα, σε πότιζα και για καλό δικό σου
άφηνα την λατρεία μου, επάνω στα κλαδιά σου
μα εσύ δε με αγάπησες, θες να με ξεπεράσεις
γιατί είσαι νιο και δε γρικάς πως είν`να γέρνεις μόνος
δεντρί, χρυσοδεντράκι μου, ξέρω, θα με ξεχάσεις
κι αυτή σου η απόφαση, είναι πικρή σα φόνος..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου