" α π ο χ α ι ρ ε τ ι σ μ ό ς "

κάθε χρόνο τον βλέπω πιο σκυφτό
και ειδικά την ώρα που σε ξεπροβοδίζει, αητέ μου
σα να του στραγγίζεις τη ζωή
δε μιλά, σ`αγαπά στις σιωπές του..

κάνει την κίνηση να σου πάρει τη βαλίτσα
απ`το χέρι, μα εσύ δεν τον αφήνεις
μετά βάζει το πανωφόρι και κοιτά αμήχανα εδώ κι εκεί
σα να πρόκειται ο ίδιος να "πετάξει"

μήπως ξέχασες κάτι ;
μήπως πρέπει ν`αφήσεις κάτι, για την επόμενη φορά ;
τα`χω χαμένα..

άσε με στο κατόπι σου να ρίξω κρύο νερό
να κυλίσει γάργαρη η στράτα σου
άσε με να σε σταυρώσω τρεις φορές
να`χεις την Παναγιά μαζί σου

δεν κουβαλάς πια την Σαλονίκη παραμάσχαλα
όχι, μου το`πες, άλλη πατρίδα αγάπησες
η πόλη σου σε πνίγει..

πικράθηκα, μα το φύλαξα μέσα μου
πως καταντά ο άνθρωπος, να έχει τόσο θυμό
για ό τι τον πίκρανε, για ό τι τον πονά..

θησαυρέ μου..
ακόμα νιώθω τα χέρια σου πάνω μου
στην αγκαλιά του φευγιού σου
θαρρείς ήθελες να πάρεις μαζί σου την εικόνα μου
την λαχτάρα μου, τα χάδια μου, τα φιλιά μου..

παιδί μου
πόσο γρήγορα μεγάλωσες..